Üşüyoruz

Yıl 1980.

Eylül ayının soğuk ve karlı bir günü.

Kars Çıldır’da köhne, düz damlı bir ev.

İçinde tezek yanan bir sac soba.

Isınmaya çalışan üç arkadaş.

Üşüyen ellerini ısıtmanın telaşı ile sobaya yakınlar.

Kars Digor’da görev yapan bir de misafir öğretmen arkadaşları var yanlarında.

Radyonun düğmesinin çevrilmesi ile çalan marşlarla karşılaşıyorlar.

Alelacele değiştirilen radyo istasyonları hep aynı.

Sadece marşlar ve kahramanlık türküleri kulakları tırmalıyor.

Odanın soğuk ortamında yüzler buz kesiyor.

Dudaklar kıpırtısız.

Digor’dan gelen İlhan sessizliği bozuyor.

-Sanırım darbe olmuş! diyor.

Ne olduğunu anlamaya çalışıyoruz.

Haberlere henüz erken.

Haberleri dinlemeye karar veriyoruz.

Üç öğretmen üçümüzde gerginiz.

Göreve başlayalı henüz 8 ay olmuş.

Sekiz ay sonunda yapılan darbe ile uyanıyoruz.

Haber saati geliyor.

Haberleri ağır ağır okuyor spiker.

Genelkurmay Başkanı Kenan Evren konuşuyor.

Türk Silahlı Kuvvetlerinin yönetime el koyduğunu açıklıyor.

Sonrasında,

Bildiriler peş peşe sıralanıyor.

Herkes suskun.

Darbenin ne getireceğini sezmişçesine susuyoruz.

İlhan ertesi gün görev yeri Digor’a gidiyor.

Bizlerde kravatlarımızı takıp okulun yolunu tutuyoruz.

Sonrası malum..

Onlarca öğretmen arkadaş görevlerinden oluyor.

Onlarca insan tutuklanıyor.

İşkencelerden geçiyor.

İdam ediliyor.

Görevlerinden alınanlar var.

Tutuklananlar var.

Suçlananlar var.

Neyin ne olduğu belli değil.

Herkes diken üstünde.

Sıra ne zaman bize gelir diye düşünenler var.

12 Eylül 1980 günü bir köhne oda.

Düz damlı, küçük camlı.

Soğuk üşütüyor ta iliklerimize kadar.

Üşüyoruz üşüyoruz….

Güneşin yüzünü göstermesini bekliyoruz.

Ama havada kar kokusu var.

“Hava kurşun gibi ağır.”

Hava bulutlu ve nemli.

Üşümeye devam ediyoruz.

Susarak güneşin sıcaklığını bekliyoruz.

Ta ki bir daha ki bahara kadar…..