Utandım

Bu fotoğrafı gördüm. Buz kestim. Bir süre, her yemek yiyişte lokmalar boğazıma dizildi. Dolaptaki giyisiler, raflardaki ayakkabılar her elimi deydirdiğimde gözüme battı. Yazlık, kışlık diye çifter çifter edindiğimiz eşyaları koyacak yer bulamazken, bir resimde plastik şişeden terlik giymiş ayakları görmek beni utandırdı...

Utanmalı mıydım?
Evet!...
Utanmalıydım! Varken yeniden almaya meyilli olduğumuza. Henüz eskimeden gözden düşürdüğümüze. Gözümüzün bir türlü doymamasına... Utandım...!

Sofradan artan ekmeğin, akşamdan kalan yemeğin, çöpe döküldüğünü gören gözlerim ya ne yapsın? Bir lokmaya muhtaç insanların varlığını biliyorken bu şımarıkça tüketmek arzusunu nasıl frenlememiz gerekiyor ki?

Oysa ölünün kefenine cep dikmiyorlar. Oraya hiçbirşeysiz gidiyoruz. Geride bıraktığımız ne varsa kalana da dert oluyor üstelik!

Bu resimden sonra karar verdim gerekli olmadıkça hiçbir şey satın almayacağım! Gereklilik de yılın modasından, nefsin şımarıklığından doğmayacak!

Bu resimden sonra BİRŞEYLERE (!) kızgınlığım iyice arttı.
Yalın ve adaletli değiliz! Hem de hiç!
Paylaşmaktan da ne çok korkuyoruz.
Anladım.
Utandım!