Uyanııın!!!

UYANIIIIN!! Diye bir bağırtı koptu!

İşte bu ses benden çıkmıştı.
O gün o saatte.
45 saniyelik sarsıntının ilk 5inci yada 6ncı saniyesiydi.
Yine bilgisayar başında sabahlama seansı yapıyordum.
Uykularında yakalananlardan değildim.

Kalk borusu gibi gelmişti sesim.
Sarsıntıyı değil, benim sesimi fark edenler bile vardı.

Kapıları çaldım tek tek. Aşağıya inerken hala sallanıyorduk.

Sonra karşı arsada oturduk.
Bazıları yastık bile getirmişti.
Telefonlar sustu.
Elektrikler kesildi.
Tam bir sessizlik.

Toparladık kendimizi ve etrafımıza baktık.
Hiç kimse zarar görmemişti.
Yıkılan da yoktu.
Yaralananda...

Ucuz atlatmıştık.
Koskoca şehirde tek bir bina çökmüştü.
O da boştu zaten.
Sadece iki gün sonra askere gittim.
Sarsıntının orta yerine...
Otuz küsür yaşındaydım.

Daha önce hiç böylesini görmemiştim.
Ama sadece iki ay sonra daha büyük bir tecrübe bekliyordu beni...

Kasım'da...

Murat Sevgi