Varlığın bir ödül, Yokluğun bir ölümdür...

Köhne bir hayatın dramında çırpınırken, en derin sancılarla savaşırken varlığın bir ödül, yokluğun ölüm gibidir. Gözlerine indiren bir perde, bir ışık misali yokluğunda arasın köşe bucak, varlığında çırpınırsın her sokak. Gecenin ayazında, sensizlik rıhtımında çöle düşmüş gibisindir. Her mevsim, her esen fırtına seni alır sürükler o diyarlara. Ya bitecek yada biteceksin kanının son damlasına kadar, ereceksin sonsuzluğa kadar. Aşk insanın bedenine işleyen bir hançer gibidir. Bu hançer, emeline ulaşılamadığında kirli bir kan gibi dolaşır. Tattığın herşeyden zevk alamaz bütün nefsin körelir yokluğuna, ölümden beter eder. Varlığında ise kuşlar gibi kanat çırpar sanki yüreğinde bir ilklim coşar. Aşk canına kast eder yokluğunda... Varlığında huzur, neşe, mutluluk olur benliğinde. Yokluğunda aşk; hüzne, kedere, acıya sarıp sarmalanır yıllar boyunca... Hayallerin, düşüncelerin, yapacakların darmadağınıktır...

Sağa gitsen dert, sola gitsen dert alır sürükler seni... Çoğu zaman göçmeyi arzu edersin bu dünyadan, başaramazsınki çünkü beden senin değil derken... Bulamazsın o cesareti yanarsın en içten feryadıyla... Ölüm bir kurtuluşmudur diye düşünürken kurtuluş olmadığına varırsın. Oradaki hayatın buradan daha iyi olabileceğini kimbilebilir. Bir fidan olursun büyürsün büyürsün daha sonra yaprakların dökülür, daha sonra zamanı gelince çürüyüp gidersin. Bir taraftan hayata çürük olarak doğmuşsan her mevsim, her ilklim, her yıl boyunca varlığıda yokluğuda bilinmesi, hayata bir çürük insan olarak veda edersin...


hacer teke