Ve adımıza insan diyoruz...

"Bir yanağı okşamak neye yarar anlarım, taşları oynatmak neye yarar anlarım. Ama bir insanı öldürmek çok saçma. Bir gün zaten ölecekti."[1]

Mağara insanlarının yaşamını anlatan bir filmin saçı sakalı birbirine karışmış kahramanının sözleri bunlar. O küçük huzur içinde yaşayan topluluğun cinayetle ilk tanışma şaşkınlığı ile edilmiş bir cümle. Henüz hayat basit ve doğal dengesinde akmakta. Öldürmek sadece karınlarını doyurmak için yapılan bir eylem... Açlıktan ölmemek için zorunlu oldukları bir eylem... İnsan öldürmek ise akıllarına bile gelmiyor. Çünkü bir mantığı yok bunun. Bir tavşan, bir geyik öldürüp karınlarını doyuruyorlar, insan öldürerek ne kazanacaklar ki...

O devirler uzak çok uzak zamanlarda kaldı. Bizler geliştik akıllarımız da öyle...Öyle mantıklı olduk ki; doğa kanunları bizlere basit ve anlamsız gelmeye başladı. Kendi kanunlarımızı koyduk ve doğaya kahkahalarla güldük. Öyle ya onun o basit ve bizlere hiç bir şey kazandırmayan kanunlarının bir anlamı yoktu. Doğa bize diyordu ki: "Sadece hayatını devam ettirmek için öldürebilirsin.Sadece hayatta kalabilmek için." Biz burun kıvırdık ona. Spor için öldürmeye başladık mesela. Doğanın koynundan koparıp aldık yavrularını sadece kendi gücümüzü kendimize kanıtlamak için. Doğa kendi türünü öldürme diyordu. Biz öfkeden kudurduk. O kudurgan öfke ile sırf bizim gibi düşünmüyor diye kendi türümüzün kanını içtik. Kan kokusu ile sarhoş olup tek bir insanla yetinmedik, toplu öldürmenin yollarını aradık ve başardık da... Kandan denizlerde yüzdürdük gemilerimizi. Ve buna güç dedik...

Doğa toprağı sundu bizlere. Karnını yarıp içine küçük tohumlar atmamıza izin verdi. Yağmurlar yağdırıp ekinler büyüttü bizim için. Ağaçların dallarını meyvelerle donattı. Yetinmedik. Akıl geliştikçe gözlerimiz hırs bürüdü. Onun karnını olabildiğince yarıp kara bir sıvı çıkardık. O kara sıvı için kan gölüne çevirdik her yanı, insanları kıtır kıtır kestik. Akıl gelişiyor bizler hırstan kuduruyorduk. Dünya yetmiyordu bize. Akıl gelişiyor yürek ise küsüp içine kapanıyor, bizi terkediyordu. Bizler çıkıp insanız diyorduk ve okullarda mağara devri insanlarını okuyup kahkahalar atıyorduk. Oysa içimizde en insan olan taraf bizi bırakıp gitmişti. Görmüyorduk...

Şimdi kan gölü içinde çırpınan bir türüz. Ve adımıza insan diyoruz...

RESİM:Marek Zochowski

[1] RRRrrrr! Yönetmen: Alain Chabat