Ve zaman...

Hızlıca akıp giderken, farkındalık eksik ve yaşananlar çok anlamlıyken. Geçmeyen günler, geceler ve saatlerin çelişkisinde hayat...
Fani bedenlerde bıraktığı izler; şanslı olanlarda çok az, yaşanan her şeye rağmen. Genetik devrede, kodlar çok öncelerden planlanmış. Beyaz saçlar ya da derin çizgiler, ne kadar masumlar aslında. Devreye giren yiyici hücrelerin yanında...
Bedenler çökerken ağır ağır, sanki hep dimdik olacakmışçasına yaşanırken hayat. Görünenler ne kadar güzel ya da rahatsız edici, oysa ki hepsi de yılların eseri...
Usta bir fırçanın sakin dokunuşlarında hayat. Bazen derin ve koyu çizgiler, bazen de incecik bir hatla belirlenmiş; kadere ne düştüyse.
Ruhlar, görünmeyen ve görünmeyen her şey gibi önemsenmeyen... Her ihmalde biraz daha gerileyen heyecanlar ve arzular; unutulurken istekler, ihtiyaçlar ön planda!
Ve zaman...
Ağır adımlarla hızla ilerlerken, ne kadar kaldı?
Yarın yapılacaklara!
Ruhun isterken, bedenin artık izin vermeyince...
Ertelenenler ve beklenenler, yıllardır zihinlerde planlanırken; zamanı kim sayaca aldı?
Ki vakti geldi artık diyebilesin?
Bedenin artık izin vermeyince, yıllardır zihninde yaşanlar, belki de sadece hayalde...Fırça son darbesindeyse artık, ruhun şiddetle istedikçe ve bedenin reddettikçe...
Ve zaman...
Vakit geçmiş belki de...