VİRÜS GÜNLÜKLERİ -3-

Hesapsız davrandım. Yaptığım tek plan bahçe tarafından dolaşıp ön sokağa ulaşmaktı. Nasıl oldu da buna bir plan diyebildim?! Öncesi ve sonrasını düşünmedim. Aptalca davrandım. Elimde kalan son unu hamur yapmak yerine yanıma alabilirdim. Pikniğe gider gibi çıkmamalıydım evden. O kokuşmuş hamurlara yiyecek denemez artık.

Bir kedinin bana saldırdığını düşündüm. Büyük ihtimal kedi de ona saldırdığımı düşündü.

Sonrasında korkak davrandım. Hemen eve dönmek yerine en azından duvara tırmanıp sokağa göz atabilirdim. Halbuki bahçeye çıkacak kadar cesareti toplamam epey zor olmuştu.

Sakin olmalıyım.

Tamam! Bahçede bir tehlike yok. Kedi bana saldırmadı. Kedinin üzerine bastım. Kedi kendini savundu. Sadece bir kedi! Çığlık atan bir kedi!

Çığlık?

Bahçede bir çığlık duyduğumdan emin olamıyorum. Bacağıma o yarayı ben açtım, evet, fakat o çığlığı ben atmış olamam. Bir çığlık duydum mu? Bilemiyorum. Ya ben attıysam o çığlığı! Yok! Bağırmış olamam! Bağırdım mı?

Evet! Sanırım bağırdım!

Bunu nasıl yaparım!

Birileri sesimi duymuş olabilir.

Bahçeye çıkıp avaz avaz bağıracaksam neden aylardır bu evin içinde saklanıyorum!

Evin içinden sadece karşı binaları görebiliyorum. Hiçbir insan hareketliliği yok artık bu binalarda. Nereye gitti bu insanlar?

Neden bir yere gittiklerini düşünüyorum! Dün bahçeye çıkıp bir kediyle dövüşene kadar pekala benim de bir yere gittiğim sanılabilirdi. Kendimi belli ettim. Çok vaktim yok. Acil bir plan yapmalıyım. Bacağım. Bu bacakla bir yere gidemem.

Kedinin biri duvarın üzerinde oturmuş sakin sakin çevreyi izliyor.

Bu sakinliği etrafta bir tehlike olmadığını gösterir. Evet. Buldum!

Doğayı izlemeliyim.

Tek çarem bu. İyi gözlemleyebilirsem doğa beni koruyacaktır.

Peki ya doğa kendini benden korumaya kalkarsa?...