Ya beni ya kendinizi kurtarın!...

Bir bölümü yanmış, bir kısmı çökmüş ve diğer kısmı mahalle sakinlerinin –dikkat ediniz, belediye, anıtlar kurulu veya itfaiye demiyorum- gayreti ile ayakta kalabilmiş insan tuzakları, tarihi evlerimiz.

Şöyle bir baktığında duygulanmamak mümkün değil. Düşünmeden yapamıyor insan, kimbilir kaç yılda kimler doğdu, kimler büyüdü bu evde. Hangi üzüntüler, sevinçler ve heyecanlar yaşandı, hastalıklar, ölümler oldu. Kabul etmek gerekiyor ki artık hasta olan ev sakinlerimiz değil evimizin ta kendisi ve tehlikede olanlar da bizim insanlarımız…

Birçok yaya tehlike atlatmış yola dökülen kalıntılardan, birçok araç hasar almış. Hasar alan araçların bir kısmı mahallenin araçları, bir kısmı da gelip geçen sen, ben gibi insanlar.

Tarihi dolu dolu yaşamış, depremlere, yangınlara, sellere, savaşlara direnmiş evlerimiz var mahalle aralarında. Zor bela ayakta kalabilen son ahşap evlerimiz. Altında mahalle çocuklarının oynamasının yasak olduğu, yayaların bile önünden geçerken izlenecek en emniyetli mesafeyi koruyarak ve acıyarak önünden geçtiğimiz evlerimiz.

Yazıklar olsun halimize… benim devletim, belediyem nerede? müzelerim, anıtlar kurulum nerede? diye düşünürken yüzümüzde acı bir tebessüm ile önünden geçip gittiğimiz evlerimiz…

Niçin sistem, ayıplarının üzerini örtmek için yeni ayıplara başvurur bilinmez. Tarihi eserlerimize sahip çıkmayarak çürümeye terk edilmeleri kadar insafsızca bir uygulama var mı? diye düşünürken birden farkına vardım ki “evet var”. Daha acımasızca ama politik… “Biz tarihi eserlerimizi koruruz” başlığı altında bir çivi çaktırmayan kurumlarımız var bizim. Bu kurumlarımız kaç tarihi eserimizi mahalle sakinlerinin insafına terk ettiler acaba?