Yağmur yağıyor duyuyor musunuz?

Yağmur yağıyor duyuyor musunuz? Ya kokusu; onu alıyor musunuz? O, insanın içini huzurla dolduran toprak kokusunu... Ağustos ayındayız ama havalar nasıl da serin...

Dün kazaklarımı çıkardım dolaptan, kışlıkları; naftalin kokusu yayıldı eve... Kış düşüncesinin kendine has sıcaklığı kavradı bedenimi birden. Herşey hatıraları getiriyor. Yağmur gözlerini, kar gülüşünü, sesini...

Bu ülkede hiç aç insan yok biliyor musunuz? Yeraltı, yerüstü zenginliklerini, bütün kaynaklarını tam anlamıyla kullanan, çalışkan, tamahkar, nazik, anlayışlı insanların ülkesi bura... Herkes mesleğinin, emeğinin karşılığını hakça ve adil bir şekilde alıyor. Kavga nedir bilmiyorlar, sevmiyorlar birbirlerini kırmayı. İnsan hayatının kutsallığına inanıyorlar. Adalet kavramı bu ülkede altından daha değerli. Açgözlü değiller, hele vahşi, riyakar hiç değiller. Sürekli ellerinde kitap, dergi vs. var, sürekli okuyorlar, araştırıyorlar, inceliyorlar. Kültürlüler ve onların yaşadığı bu ülkede, sadece “kültür ve kültürlü olmak” para ediyor.

Kimse kan üzerinden siyaset de yapmıyor burada. Hatta “siyaset sadece insanların hayatlarını daha güzelleştirecek fikirlerin, projelerin üretilmesi ve geliştirilmesi için kullanılan bir araç” bu topraklarda; siyasiler daha çok hizmet için gece gündüz çalışıyorlar. Çürümüş, dökülen, rüşvetçi, devletten geçinen asalakların işlettiği bir sistemleri de yok. Gerçek bir demokrasi, gerçek fırsat eşitliği var. Herkes etnisitesi, aidiyeti, dini, cinsiyeti vb. kavramlar asla ve alsa söz konusu edilmeden eşit buradaki yasalar karşısında. Bu toplum çok renkliliğin, çok kültürlülüğün değerini kavramış, bunun tadını çıkarıyor, bu güçle ayakta duruyor.

Kimse yalan söylemiyor burada. Kimse bir diğerini gözünün içine baka baka aldatmaya, kandırmaya çalışmıyor. Korkmuyorlar insani zaaflarından da, hatalarından da. Saklamak, çarpıtmak, üstünü örtmeye çalışmak yerine; her insanın hata yapabileceğini bilerek, acziyetlerini kabul ediyorlar. Dürüstler, açıklar, netler her tür insani ilişkilerinde. Hepsinden önemlisi kendilerine karşı dürüstler olabildiğince. Ve ders alıyorlar hatalarından, bir daha yapmamak için...

Sonra, ben bu güzel düşün içinde yazımı tamamlarken masanın üzerinde hemen yanımda duran; elimin altıncı parmağı gibi taşıdığım, sanki bedenimin bir parçasıymışçasına yanımdan hiç ayırmadığım cep telefonum çalıyor ve beni, rahatsız edici bir gürültüyle, gerçek hayata çağırıyor. El mahkum, istemeye istemeye dönüyorum cinnet ve cinayet alanına çevirdiğimiz bu cennet dünyaya. Zaten siz de hala, saatledir, sanki yeryüzünü günahlarından temizlemek istercesine yağan yağmurları duymuyorsunuz değil mi?

D. Dara KILINÇ

ddarakilinc@hotmail.com