Yakın boğuşma

Acemi erlere "Yakın Boğuşma" öğretiyorum.

Konumuz, boğmalardan kurtarma.

Seni birisi boğazlıyor. Nasıl kurtulacaksın?

Hemmen küçük parmaklarını kavrıyorsun, dışa doğru büküyorsun, hasmin yere yıkılıyor...

Biz gösteriyoruz. Mehmetçik ikileşmiş birbirinde uyguluyor. Ama pek de inandırıcı değil.

Kendimize çok güveniyoruz. Nasıl güvenmezsin? Delikanlılık çağında en çok spor yapanlardan, doğru dürüst gıda alanlardan sayılırız...

Hava Harp Okulu'nda bize çok iyi baktılar. Sular kesilse bile, yıkanırdık. Üç öğün yemegimiz vardi. Camasirlarimiz yikanirdi. Sabah, aksam spor yapardik...

Subay ciktik cikali bunlarin hicbirisini bulamiyoruz! Saclarimizi sık sık yikiyamiyoruz diye, Mehmetcik gibi sifira vurdutmusuz... Yine de, komutan olmanin da verdigi hava ile olsa gerek, kendimizi guclu ve saglikli hissediyoruz.

Baktik, bizim "yakin bogusma" egitimi iyi gitmiyor. Bolugu topladik. Tek tek Mehmetcikleri cagirip, beni bogmalarini istiyorum. Kucuk parmaklarini tutar tutmaz yikiliyorlar... Komutana nasil dirensinler?

Ali'yi cagirdim. Dogulu. Iki metreye yakin bir oglan. Turkce'yi anliyor. Konusamiyor. Ben de o Kurtce konusursa anliyorum. Bende de Kurtce konusma yok...

-Ali, dedim. Bogazimi butun gucunle sıkacaksin!

Sorar gozlerle bakti. Gercekmiyim, diye.

-Evet, dedim.

-Butun gucunle sıkacaksin. Acima yok. Tamam mi?

Emret komutanim deyip, bogazimi kavradi. Bogazimi kavradigi yetmezmis gibi, gozlerim tam onun gozlerinin karsisina gelecek sekilde havaya kaldirdi. Ben havada cirpinmaya basladim. Ali'nin parmaklari kelepce gibi. Tutamiyorsun. Tutsan, acamiyorsun... Ali ile goz gozeyiz. Ali gozlerimin icine bakiyor. Saskin saskin...

-Birak, diyemiyorum.

Benden sadece hirilti cikiyor. Ali hala benden bir emir bekliyor. Birakirsa o na bir sey der miyim, diye.

Benim gozler devrildi... Ali anladi... Bogazimi birakti... Bos cuval gibi yere dustum...