Yalnız mısın? Öyleyse müsaitsindir...

Yok yok, öyle bildik yalnız kadınlara asılıyorlar, amanın rahat vermiyorlar, bunlar da ne biçim sapıklar filan değil konumuz. O konunun muzdaripleri maalesef daha ürkek kadınlardır. Ürkek ve korkak yetiştirilmiş; erkeğin de insan olduğu değil, potansiyel baş belası yaratık olduğu belletilmiş kadınlar. Onların sorunu daha içler acısı…

Benim sözünü edeceğim konu sıradan ama can sıkıcı. Biraz densizliğe giriyor, biraz saygısızlığa. Önce olayı anlatayım sonra hepten neye girdiğine beraberce karar verebiliriz.

Yaklaşık bir aydır, tam anlamıyla gece ve gündüz birbirine karışık yaşadım. Çünkü babam (şu ailemizin bıçkın çapkını) hastaneye yattı, gezmediğimiz servis kalmadı diyebilirim. Üç kardeş nöbetleşe başındaydık ve inanın bittik… Bir yandan kaybedeceğiz endişesi, diğer yandan normal hayatın dışında ekstra bir güç ve emek harcayış. Şükürler olsun ki sağ salim çıktı babamız ve kocaman bir oh çekerek yenice normale dönmeye başladık.

Anlatacağım olay, o günlerde yaşandı. Yine bir akşam, gündüz nöbetinden çıkıp eve geldim. Saat oldukça geç. Bir şeyler atıştırıp, duş alıp doğruca yatağa yöneldim. Cep telefonunu kurdum ve başucuma koydum. Normalde telefonu odaya bile sokmam. Fakat sabah erkenden nöbeti devralmam ve gece bir şey olur da beni ararlarsa duymam gerektiği için telefonla yapışığız o günlerde. (Araya şu dileği sıkıştırmam lazım: Umar ve dilerim telefonlarımızdan asla kara haber almayız. Onu beklemek bile kara haberin ta kendisi kadar üzücü ve acı…)

Yorgunluk beynimden ve bedenimden sızarken ben de sızmaya hazır gözlerimi kapadım. Kapalı gözlerimin önünden gün içinde yaşanmış gerginliklere dair yüzlerce kareler gelip geçiyor, yüreğimden dualar akıyor, uyku ufaktan dimağımı sarıyordu. Ve hani o saliselerle ölçülemeyecek kadar kısacık bir an vardır ve o anda uykuya geçersin ya, işte tam o sıra telefonumdan mesaj sesi yükseldi: Dıııt dıııt!

Gerilimi zirve yapmış sinirlerim yerinden zıpladı! Acaba bir şey mi oldu paniği ile anında kalktım ve mesaja baktım. Bereket hastaneden değildi. Ama o kadar lüzumsuz, o kadar gereksiz bir mesajdı ki sözünü etmeye bile değmez!

Tanıdık hanımlardan biri. Laylay lom bir mesaj. Hani benim hastane durumlarımı bilmese bir nebze ama biliyordu çektiğimizi. Ve ben de şunu biliyordum ki, artık sabaha kadar uyku tutmayacaktı. Aşırı yorgunluğun üzerine, uykuya ramak kala uyandırılmışlığın getireceği uykusuzluk eziyetini çekecektim. Çok sinirlendim, çok! Kalktım oturdum ve cevaben şu mesajı yazdım: “Tam dalarken beni uyandırdığın için sakın özür dileme. Zaten telefonu yatak odasına götürenin ebesini seveyim ben!”

Uyu uyuyabilirsen artık! Sinirler tavanda, vicdan yerlerde… Bir yandan kendime acıyorum, diğer yandan o mesajı yazdığım için üzülüyorum. Keşke öyle demeseydim pişmanlığı… Lanet olsun emi?

Şimdi soruyorum bu gecenin ortasında mesaj yazabilme veya arayabilme rahatlığının arkasında yatan nedir? Cevap çok basit: Yalnızsın, öyleyse müsaitsindir. Hem de ‘müsait’ sözcüğüne, TDK’nin örneklediği biçim de dahil.

Bu nasıl bir densizliktir?

Oysa telefonla arama saatleri adabını herkes bilir. Sabah erken saatler, akşam geç saatler uygun değildir. Çünkü insanların özel yaşamlarına saygısızlık olur. Fakat bu kural sadece evliler için geçerlidir. Belli mi olur, ‘nem’e lazım saatleri’ filandır hani. Biraz daha derinlemesine düşününce şunu görmek mümkün: Aslında kişinin arayacağı kimseye saygısı yok. Eğer karşı taraf evliyse, aramayacak olduğu kişiye saygısı var. Yani kadını arayacaksa, kocasına; kocayı arayacaksa karısına ayıp olmasın durumu. Az daha derine in, onun da saygı değil, korku olduğunu görürsün. Pih!

O gece sabah 4’e kadar uyuyamadığımla kaldım. Eh 4’te uyursam hiç uyanamam diye sıfır uyku ile de nöbete…

Şuraya telefonla konuşma adabı linki ekledim. Bilinsin ki o adapların hepsi herkes için geçerlidir. Evli bekar fark etmez. Ve ayak parmak uçlarıma basarak çıkıyorum siteden. Kimsenin uykusu kaçmasın diye. :)

http://www.yazangenclik.com/nedir-nasil-yapilir/telefonda-gorgu-ve-nezaket-kurallari-1865