Yanılmak

Benim en iyi arkadaşımdı bir zamanlar. Yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi. Öylesine mücadele ettik ki hayatla, bir dilim ekmeği böldük gün geldi. Birlikte öğrendik anne olmayı. Çocuklarımızı birlikte büyüttük. Tamamladık eksik olan neyimiz varsa. Kimseye ihtiyaç duymazdık. Uzaktı evlerimiz ama yine de zaman bulurduk dertleşmek için. Sorunlarımızı anlatarak çözüm bulmaya çalışırdık. Eşlerimizin bize göre yanlışlarını anlatırdık, dedikodularını yapardık sonra rahatlayarak, iyi yönlerine övgüler yağdırırdık. Hayatı birlikte öğrendik fakat eksik öğrenmişiz. Büyüyünce çocuklarımız, değişince yaşam şartları, iyileşince o zor günlere göre, uzaklaşmaya başladık birbirimizden. Yeni yeni arkadaşlar ekledik hayatımıza. Yenileri bulunca da eskileri attık. Eksik öğrenmişiz dediğimin en önemli olanı işte bu. Çocuklarımız var aynı yaşlarda, onlar bizleri utandırırcasına hâlâ çok iyi dost. Bizler başaramadık, o yeni arkadaşların yoluna gitti benden önce. Sorunları olmuştu yıllar içinde, mutlu değildi ve kendine göre doğru olanı yaptı, mutluluğun peşine gitti. O dönemde ben kabul edemedim, hakkım olmayarak belki çok müdahale ettim. Belki de dostluğumuzu bitiren en önemli olaydı bana göre. En çok ben eleştirdim, her eleştirimde daha çabuk uzaklaştı benden. Şimdilerde düşünüyorum, yanlış yine ama buna hakkım yokmuş.Mutlu olmak onun en doğal hakkıymış, burnumu fazla sokmuşum. Şimdi neden anlatıyorum üzerinden onca zaman geçmesine rağmen. Çünkü özlüyorum o günleri. O saf tertemiz günleri, iki kardeş olduğumuz. Fedakârlık yapmadan yürümüyor ilişkiler, bir taraf fazla olursa yine olmuyor. Kardeş de olsanız sevdiğiniz kadar sevilmek istiyorsunuz doğal olarak. Tekrar o günlere dönmek imkânsız. Şimdi uzaklarda, uzak şehirlerde, birbirine tahammül edemeyen iki yabancı gibiyiz. Kimse adım atmıyor. Karşı taraftan mı bekliyor ya da adım atmaya değer görmüyor mu, bilmiyorum. Bildiğim tek şey, dostluk için çok emek harcadığım. Kendi tarafımdan sorumluyum. Hayatı öğrenmek için iyi bir ders oldu bana. Kim olursa olsun karşı taraftaki, yanlışda olsa yolu, burnumu sokmamam gerekiyormuş. Ben buna hakkım olduğunu sanmakla hata yapmışım. Dost olduğumuzu zannediyordum yalnızca ama değilmişiz.