Yaşamı Seçmek ya da Ölmeye Yatmak

Yaşanmak istenmeyen, asla özenilmeyen ama yaşanmadan da asla anlaşılmayacak hayatlar vardır. Empati yapmak yetersizdir, karşınızdakini avutmak zor. Bu yüzden yorum yapmak da zordur.
Ötenazi de bu konulardan biri bence. En sevdiğim insanları düşünüyorum şu an, bir bir hastaneye götürüp kim bilir neyin sebep olduğu kötü halde yatırıyorum yatağa, doktorlar geliyor umut yok, sabırla bekleyin diyor. Sabır mı? Şunları yazarken bile içim ezildi, kaldı ki o durumda olmak... Herkes dener bence, şimdiye kadar yakınları için ötenazi kararı vermiş veya kendisinden umudu kesilmiş herkes, denenmedik yol bırakmaz. Paraya, bulunmamış ilaçlara veya kadere rağmen dener. Ama sonuç alınamıyorsa? Yok, yazamıyorum o kelimeleri. Her şey bittiyse huzura ereceği son yolculuğa onu... Nasıl?
Yaşanmadan bilinmez dediğim gibi o yüzden her seçim doğru bence. Ben o kelimeleri söyleyemem, belki bencilce, yine de yanımda kalsın isterim, her gün yanına gideyim, sürüneyim acıdan ama o kelimeleri söyleyemem.
Tam tersi bir sebepten başka biri, sevdiği insanı öyle görmeye dayanamadığından, bırakabilir sonsuzluğa onu.
Yaşama içgüdüsü ötenazi seviyesine gelmiş birine ne ifade eder, bunu bilemeyiz. Yaşamanın ölmekten bin beter olduğu zamanlarda bile duruyorsak durduğumuz yerde, bu yaşama sevdasındandır. Sanırım ben dururum durduğum yerde, gönderemem kimseyi de.