Yaşamın görünmeyen kıyısı

Yavaş yavaş yükseliyordu yattığımı sandığım yerden bedenim. Ne kadar sıkıntılı yatağımdaki gerçek olduğunu sandığım kendim. Kalmadı ruhumda ne sıkıntım ne derdim, ne de ulaşamadığım emelim, nedenini anlayamadığım mutluluktan ağlıyor hissedemediğim gözlerim. Garip bir boşluğa düşerken tutunamıyordu umutlarıma hatırlayamadığım ellerim, kollarında olduğunu hissettiğim bir sevgilinin öpücüğüyle kesiliyordu sanki nefesim. Anlamadığım halde bildiğim, göremediğim halde sevdiğim bir ışığın peşinde koşuyordu benliğim. Sayıklıyordum ama tutmuyordu bir dediğime, bir dediğim. Gözümün önünden bir bir geçiyordu sevdiğim sevmediğim, nedenini bilmeden özlediğim. Aklımın bir ucunda kavga ediyorlar sanki, yapabildiklerimle, gerçekleştiremediğim hayallerim.
Yavaş yavaş dönüyordu boşluktaki göremediğim bedenim, kalmamıştı sanki eski yaşantıma dönmek için nedenim.
Bulutların üstünden sevdiklerimi arasada büyük bir özlemle ağlayan gözlerim, gözyaşlarımın yağmur olarak onlara
ulaşması oluyordu tek tesellim.

Artık çok yükseklerdeyim yaşamın gerçek merkezinde, kalmamıştım kendimle başbaşa hiç bu kadar derinde. Hatalarım çıktıkça birer birer su yüzüne, gözyaşlarım sel olup karışıyor ruhumun nehirine. Tekamül eden ruhum, ders alıp hazırlanıyor, yeni bir yaşam seferine.

Unutacağım belki bu bildiklerimi, ruhumda taşıyacağım gururla yaşamın izlerini. Yeniden yepyeni heyecanlarla aşık olacağım ve ilk defa görüyorum böyle bir güzellik diye anlatacağım, belkide geçen yaşamımda kaybettiğim sevgilimi. İlk defa geziyormuş gibi gezeceğim yüzyıllarca yaşadığım bildik yerleri. Hatırlayamadığım tecrübelerim sayesinde atlatacağım en büyük tehlikeleri. Yaşamın görünmeyen kıyısındaki dansımda göstereceğim ruhumdaki en gizli figürleri. Tanrının sonsuz enerjisinde bulacağım çok uzaklarda aradığım kendimi. Sizde görmek isterseniz yaşamın görünmeyen kıyısındaki gerçek izleri, takip edin göremediğiniz halde size yol gösteren melekleri.

Metin Özkaya