Yaşarken

DOĞUM GÜNÜ

Ellinci yaşım, elinde bir armağanla kapımı çaldığında, yarım yüzyıllık bir kadın olmanın ağırlığını üstümde taşımaya henüz hazır değildim. Bulunduğu yerden inmemekte inat eden tansiyonumdu bu armağan. 150 / 90 ölçülerindeki yeni duruma alışmaya çalışıyordum ki doktorum sevimli bir ilaç adını yazmıştı bile reçeteme.

Orta boy, bildiğimiz ilaç kutularından biri, ama bana çok şık, çok da sevimli göründü.

Rengi gibi şekli de ilgimi üzerinde toplayıverdi… Yeni oyuncağımı sevmiştim ama sevmesem ne yapacaktım ki! Yeni rolüme de hazırlanmalıydım… Malum; tansiyonu yükselen anne, kadın, eş rolüdür bu.

Ailemde bu yükselen tansiyon olayı baba tarafımda bir gölge gibi orta yaşa gelen her erkeğe yapışıverir. Kadınlardan beni seçti nedense!

Biraz gururlanmadım değil! O anda babam, amcalarım, onlardan yıllarca duyduğum, dinlediğim; “Tansiyonum yükseldi… Tansiyon ilacım nerde? Tuzlu yapmışsın hanım! Tuzsuz yiyin, tuzsuz iyidir!” nidalarını anımsadım. Bundan sonra da benim alto sesim, bizim evde benzer sözlerle kulakları tırmalayacak, bundan eminim! Ancak; yapabileceğim bir şey yok. Zaten az tuzlu yerken, tuza karşı artık daha cimri davranmalıyım! Sofranın da tadının, tuzunun kaçtığı şu günlerde, genlerimin hazırladığı bu doğum günü sürprizi için, atalarımdan hangisine şükran duymalıyım…

Şairin dediği gibi;

“Yaş otuz beş, yolun yarısı eder,

Dante gibi ortasındayız ömrün…”

Yaşanılacak süreyi bilmek olası mı? Y a da şöyle diyeyim; yaşayacağım süre, yaşadığım sürenin kaçta kaçıdır? Bir bu kadar daha yaşamak mümkün olabilseydi, neler olmazdı ki, neler yapmazdım ki!

Sağlıkla alınan her nefes için ne kadar şükretsek de azdır. Bunun değeri hiçbir şeyle ölçülemez… Yaşadığımız her gün, aldığımız her nefes için sık sık şükretmeliyiz. İnsan, sağlığı iyiyken bu tür uyarıları umursamıyor, uyarılara sırtını dönebiliyor.

Bu karmaşık duyguları yaşarken, dünyanın ve yurdumun en yoksul insanlarını gözümün önüne getirdim ve sızlanmaya hakkım olmadığını düşünerek, yeni oyuncağıma sevgi ile sarıldım.
Nesime Açılmış