Yazı, ölümsüz kılar adamı...

Toprağa atılan ilk çizgiyle başladı yazıyla ilişkimiz... Mağra duvarlarındaki resimler, görsel açıdan, tarihi yolculuklarımızın şahidi... İnsan, yeryüzüne indirildiğinden beri kendini söylemenin yollarını aradı... O yolların en iyisi, bir yerlere işaretler bırakmaktı. Bazen şiir, bazen nesir... Bazen roman, bazen de özyaşam öyküsü...

Ölüm gerçeği, hatıralar bırakmaya zorlar bizi... Faniliğimiz, sonsuzluk tutkumuzu kamçılar, durmadan...

Kimi suya yazar, kimi kağıda... Kimi de kalem oynatmaktan çok, konuşmaya sevdalı... Sözün geçiciliğini bilse de... Başka türlüsü içinden de, elinden de gelmiyor ki!

Sadece söylemeye  meyleden, geleceğe biraz zor miras bırakır fikrini... Kelam, yazıyla kanıtlanır çünkü.

Klavyeye dokunmak gibisi var mı? Hangi konuşma belge kesinliğinde? Harfler, izidir ruhumuzun... Değdikleri her yere, bizden bir şeyler bırakan...

Kulağımıza adımızın okunmasıyla başlar hayat... Akıp gider kendi çizgisinde... Taaa ki, bir mezar taşına, son noktamız konana kadar.

Yazıyla ne derece iyi geçinirsen, o derece iyi olur senin için... Çünkü yazı, ölümsüz kılar adamı...

Not: Yazıda kullanılan görsel internetten alınmıştır.