Yazmak üzerine

Yazmaya nasıl başladığımı bilmiyorum. Ne yazarak başladığımı da hatırlamıyorum aslında. İlk olarak şiiri denedim sanırım, hikayeyle devam ettim. Roman yazmaya da çalıştım. Ama sanırım yaşımın verdiği sabırsızlık yüzünden olsa gerek tamamlayamadım.

Kurallara bağlı kalmadan yazmak benim için marjinallik değil daha çok özgürlükçülük oldu, ki özgürlüğüme de her zaman sahip çıkmaya çalışmışımdır.

Duygusal yazılar yazarken aşık olmak gerektiğine inanır çoğu kişi. Aksine, benim en başarılı bulunan yazılarım dram ve duygu yüklü ancak hiç aşık olmadım. Hikayelerde genelde kendi hayatımın sadece bir noktasını çalarak gerisini kurguladım. Şiir yazmaksa çok başka bir dünya. Şiir yazmak için gerçekten hissetmek gerekir, başkası olamazsın kendi hislerini yazarsın çünkü duyguları çalarak yazman mümkün değildir. Nezireyle başlasanız bile bir süre sonra kendi duygularınızdan uzaklaşamazsınız ve eğer gerçekten hissetmeden yaklaştıysanız kendinize, işte o zaman ortaya çıkan şeyler pek de beğenilmez. İtiraf etmek gerekirse ben şiirlerimi hiç başarılı bulmadım şimdiye kadar, bu yüzden olsa gerek artık yazmıyorum. Bir şeyler hissedecek kadar güçlü olsam, yazacak kadar cesur olurdum elbet..

Şimdi benim tek yapabildiğim, günlük hayattan bir durum ya da konuyu alıp özünü seçerek yeni bir nefes üflemek. Bazen hasta bir kız oluyorum yazarken, bazen fedakar bir baba, bazen acı çeken bir aşık. Hepsinde, onlar olamamanın verdiği hüzünle kâh gülüp kâh ağlama isteği..

Hiçbiri ben değilim ama hepsinde biraz ben var aslında. Onlar, içimdeki yazma tutkusunun ateşi altında vücud bulan, birbirini tanımayan kahramanlar. Sizin bu yazıyı okumanızı sağlayan, bana hayal kurmayı öğreten, tutkumu körükleyen hayali kahramanlar..

Ben oluşturduğum bütün kahramanları seviyorum ve tabii hiiç bir zaman buluşamayacağım hayatları da...