Yazmak zamanı...

Hani bazan kimse ile tek kelime konuşasınız... Hatta göz göze gelesiniz bile yoktur.

Olur da bakışlarınız karşılaşırsa yanınızdakilerle... Bilirsiniz ki... Konuşulacak olan "zor"'dur.

Yoktur bir şey söyleyesiniz. Çünkü bilirsiniz ki, ağzınızı açtığınız an... Çıkacak kelimelere "yürek yağmurlarınız" eşlik edecektir.

Zaman "susmak zamanı"dır.

Ama yürek konuşmak ister... Paylaşmak ister. İçindekileri bir bir döküp... Rahatlamak ister.

O zaman yazarsınız.

Şart değildir yaşananı anlatmak... Kelimeleri çok da çıplak bırakmak. Önemli olan bir şekilde "paylaşmak"tır.

Bazan yazıyla uzaklar yakın, yabancılar sırdaş olur. En yakınınızdakilerle "birlikte yaşadıklarınız" dillendiğinde acıtırken... Uzaklara kelimeleri savurmak "acı azaltan" olur.

Çünkü bilirsiniz ki kilometrelerce uzak, ama bir kelime dizisi kadar yakınınızda bir yerlerde, mutlaka sizin yaşadıklarınızı yaşamış veya yaşamakta olan birileri vardır. Sizi konuşmadan anlayan, cümlelerinizin ardında saklananları fark eden... Ama acınıza yüreğiyle ortak olurken, satır aralarını çıplak bırakmayan... Yüreğinizin kapılarını zorlamayan. Kilometrelerce uzak... Kelimelerce yakın birileri, mutlaka vardır.

Öyleyse zaman... "Yazmak zamanı"dır

Not: Milliyet Blog Sitesi çalışanlarına duyarlılıklarından ötürü teşekkürler...