Geçesi günler şehri...

Hepimizin zaman zaman gittiği... Mümkünse "en az" kalmak istediği.

Ne gitmenin, ne de dönmenin zamanını kendisinin değil... Yüreğinin bildiği.

Bir şehir vardır bilir misiniz?

"Geçesi Günler Şehri".

Burada... Bu şehirde, çoğu kez, bir hüzün kaplar içimizi. Nedenini bilir, ama, kendimizden bile saklarız.

Bakışlarını kaçırır gözlerimiz, gülmelere saklanırız.

Ne denli aldırmaz görünmeye çalışsak da bazı şeyleri... Aslında biliriz ki, o denli umursarız.

İşte bu şehrin sokaklarında... Yürüyorum şu sıralar alabildiğine.

Fırtınalardan çıkmışım... Tam "sahile vardım" dediğim an... Dalgaların en büyüğüne yakalanmışım... Atmış beni bu şehrin sahillerine.

Zaman, uzun... Çok uzun geliyor. Değil günler... Saatler geçmek bilmiyor. Ne geceler sabaha, ne de sabahlar akşama bir türlü ulaşamıyor.

Bu şehirde, çok ama çok "üşüyorum".

Yürek yağmurlarımda ıslanıyor... "Zor" kapılardan geçiyorum.

Yok kimseye bir şeyler anlatasım... Tek kelime konuşasım.

Sokak lambalarının altına "sığınmış" yalnızlığım.

Aklıma usta sanatçı Perran Kutman'ın "Nasıl bu denli sağlam ayakta durmayı başarabiliyorsunuz?" sorusu üzerine verdiği cevap geliyor. "Kuğuların gölde öyle sakin duruşuna bakmayın. Suyun altında ayakları nasıl çırpınıyor öyle durabilmek için, kim bilir?"

Kim bilir?.. Kim bilebilir ki "kendimizden başka".

Bu kadar mı güzel özetlenebilirdi "görünmeyen çabalar". Böyle tek bir cümleye nasıl sığdırılabilmişti "herkesten gizli yaşananlar". Ayakta durmaya çalışmak ve yaşam sularında "kuğu gibi süzül(ebil)mek" aslında nasıl bir uğraşın sonucudur?

Biliriz bilmeye de... Kimselere belli etmeyiz. Süzülürken "çabamız ölçüsünde" suyun üstünde... Acıtan savaşımıza rağmen, gülümseriz.

Ne yorgun başımızı yaslayacak bir omuz... Ne de paylaşmak isteriz.

Yüreğimizin "dönmeye karar vereceği zamana kadar"... Bir "vurgun" gibi yaşayıp "Geçesi Günler"i...

Bekleriz.