Yazmak

İki ruhsuzun kapışmasıydı tüm mesele. Bence öyle... Bir yanda herhangi bir eli, araç gibi kullanan kalem diğer tarafta tam teslim, masaya yayılmış ve yapışmış,  tuş olmuş gibi görünen kağıt.

El yazanın ruhuydu,  kalem bir hançer gibi kendini kullandırarak, bu itici gücün vasıtasıyla kağıdın üstüne saplayı saplayı verdi harfleri. Tümleşince harfler sözcükler oluştu. Her dokunuşunda kalemin kendinden bir parçası az az yok oluyordu ve canı yıpranıyordu sayfanın. . Ama kağıt da az değildi hani. Sanki diyordu ki  '' Çok öğünme. Seni tüketirim, ama ben dönüşe dönüşe yeniden hayat bulurum '' . 

21.11.2012