Yeniden bir şans daha

"Yangın Vaaaaaar" bu çığlığı duyduğumda  ilk okula dahi gitmiyordum. Köyde yaşıyoruz,  kışlık erzakımızın barınağı, yaz gecelerimizin vazgeçilmezi, püfür püfür rüzgar senfonisi eşliğinde yemeklerimizi yediğimiz, oturup dinlendiğimiz, odunlarımızı doldurduğumuz evimizin önündeki, bitişik(balkon)  yerleşkemizdi.

Sonbahar dı  harman yerleri toparlanmış sap saman içeri taşınmıştı. Bizim dam altında da herkesin olduğu gibi yazdan kışa saklanan hayvanlarımızın ve bizim kışlık yiyeceklerimiz doluydu. Havalar serinlemiş insanlar evlerin içine içine kaçışmaya başlamıştı. Karşı damlardan gören komşularımızın YANGIN VAAAAR çığlığıyla dedem, babaannem, annem, babam hepimiz can havliyle attık kendimizi dama, fakat dam yanıyordu ve  komşularımız kazma, kürek, kovalarını kapıp koşuşmuşlardı, benim elimden tutup uzaklaştıran bir ablanın dizleri dibinden çaresiz, korkulu gözlerle izlediğim, evimizin  boyunu aşan alevlerin ne rengi ne de  şiddeti hiç gitmedi gözlerimin önünden! Yanmıştı, evimiz eşyalarımız, çok zor günler yaşamıştık, komşularımızın,  kardeşlerim ve  benim için çocukları uzaklaştırııııın,alın bize götürüüüün sesleri ve ürükütücü acısı  içime içime akıp, küçük kalbime inanılmaz korku salmıştı. Evsiz barksız sokakta kaldık, ne yaparız? Ne yer ne içeriz? Diye düşünmek  kardeşlerim küçük olduğundan  en çok beni düşmüştü. Bizde sigara içen olmadığından muhtemelen oradan geçen biri atmıştı ilk kıvılcımı çıkaran ne idiyse, bir sebebi var mıydı? Sadece çocukça bir hata mıydı? Hiçbir zaman öğrenemedik, o yangının maddi kayıpları zaman içinde telafi edildi, yerine yenileri geldi her şeyin fakat benim gözümün önünden hiç gitmedi sanıyorum son nefesime kadar gitmeyecek de,

Aradan yarım asır geçti. Herkes; yürüyecek, konuşacak, okula gidecek yaşta olmayabilir, askere gidecek, evlenecek yaşta da olamayabilir. Fakat herkes ölecek yaştadır. Sözünü düşündüm dün gece, kadın erkek, küçük büyük hepimiz ölümle burun buruna geldik bir kez daha, değişik zamanlarda, çok yürek yangınlarından sonra,

Dün gece yine  “YANIYORUUUUUZ, YANGIN VAAAAR”  çığlıklarıyla fırladık oturduğumuz yerden, ne oluyor? Kim bağırıyor? diye koşup sokak kapımızı açtık, açmaz olaydık saniyeler içinde evimiz duman doldu, göz göz görmüyor. Merdivenlerden inmeye çalışanların çığlıklarına boğucu sesler ve öksürükler karışıyor, can yakan avazlar an be an artıyordu. Evimiz yanıyordu yine, kızım gayet soğukkanlı bir tavırla, hemen itfaiyeyi aradı, elektrik panolarından başlamıştı bu defa yangın ne vakit, nasıl başlamış bilemiyor her saniyenin aleyhimizde olduğunu sadece izliyorduk, beklediğimizden çok daha kısa sürede itfaiye, igdaş yetkilileri ve sular idaresinden görevliler geldiler. İtfaiyeciler yangına müdahale ederken, igdaş doğalgazı kesti, iski patlayan su borularını besleyen apartman girişini kesti. Tüm tehlike kanalları sırayla kapatıldı. Bu arada bizler nasıl olduğunu anlayamadığımız şekilde konu komşu, çoluk, çocuk sokaktaydık, görevini tamamladıktan sonra geçmiş olsun evlerinize geçebilirsiniz dedi ve gittiler. Hepimiz korkulu gözlerle evlerimize döndük, tam sona geldik derken, çok ciddi bir sınavdan daha galip çıkarak ve  hepimize yeniden verilen bu şansımıza  da şükrederek kaldığımız yerden yaşamaya devam ediyor, herkesi de  akla gelen gelmeyen tüm afetlerden  Allah korusun diyorum.