Yenmeden Gelmeyin!

'Amatör ruh' diye bir tabir vardır. Çocukluğumuz ve gençliğimizde köyler arası futbol müsabakaları yapardık. Bizim köyümüz de futbolda çok iyiydi. Yaptığımız maçların çoğunu kazanırdık. O günlerdeki takım dayanışmamız, azmimiz,hırsımız çok üst düzeydeydi.

Bizim köyün karşısında Aşağı İhsaniye (Abaza köyü) vardır. Arkadaşlar o köyden maç yapma anlaşması yapmışlar. Maç günü ben de rahmetli babamla tarlamızda çalışıyorduk. Takımımız kaptanı Mustafa idi. Tarlamız köyden biraz yukardaydı. Mustafa geldi, Babama; 'Bizim maçımız var, İsmail'e izin ver, maça gelsin' dedi. Babam kabul etmedi. Mustafa başladı dil dökmeye, babam bir türlü ikna olmuyordu. En sonunda babam Mustafa'ya 'yenmeden gelmeyin!' dedi. Ben, Mustafa ile maç için yola koyulduk. O köyle aramızda Filyos ırmağı vardı. Tüm takım arkadaşlarımla beraber karşıya geçtik. Futbol sahaları ırmağın kıyısındaydı.

Maç başladı, iki takım da denk bir futbol oynuyordu. Ben sağ bek oynuyordum. Karşi takımın sol açığı olan oyuncu beni geçemiyordu. Top geçse oyuncu geçemiyordu. Sahanın kenarı ormanlıktı. Yine bir top kesme esnasında oyuncu ormana sırt üstü uzandı. Bir elini bana doğru uzattı, ben de elimi uzattım onu kaldırdım. En ufak bir serzenişte dahi bulunmadı, kötü bir söz söylemedi. Filyos ırmağında su akışı yoğundu. Bir ara top ırmağa düştü. Aşağıya doğru akıyordu. Su da soğuktu. Bizim takım kaptanımız Mustafa, formasını çıkararak ırmağa atladı, yüzerek topu yakaladı ve getirdi. Maça kaldığımız yerden devam ettik. Maç sonucu, Gökçelerspor: 2 Aşağı İhsaniye :1.

Babamın isteğini yerine getirmiş ve yenmiştik.

İşte amatörlük , milliyetçilik böyle bir şey.