Yetkililer ve ey halkım duyun bu sesleri!

Blog yazma serüvenine başladıktan buyana bazen üzücü, bazen cesaret verici birçok yorum aldım. Hepsini ön yargısız okudum, birçoğundan daha sonraki yazım hayatım için yol haritası çıkarmaya çalıştım. Hayat felsefem kendi çıkarım için başkalarından bir şeyler istememe üzerine kuruludur. Yani yaşama pasifist bir yaklaşımım vardır. Bloglarımdan iki tanesine ayrı ayrı şahıs ve yöreden gelen yorumlardan biri, genç bir öğretmen adayının kendine ve bana göre de haklı sitemiydi. Onca sene oku, birçok şeyden fedakârlık yap, okulu bitir ataman yapılmasın. Kim olsa aynı sitemi yapar. Hem aynı durumda olan tek bu genç arkadaşım değil ki böyle birçok örnek var. Sağ olsun derdini benle paylaşma gereksinimini duymuş. İşte bu genç öğretmen adayı için bir çıkar yol istiyorum yetkililerden, ya da bir açıklama. İkicisi ise Mardin ilinin Nusaybin ilçesinde yeni açılan lise için yardım isteyen bir ses, ses değil bence eğitim öğretim adına yardım isteyen bir çığlık. Günlerce kafamı yordum, bireysel olarak ne yapabilirim diye. Fakat bireysel olarak yapılacakların sınırlı olacağı gerçeğini gördüm. Biliyorum yurdumun sivil toplum örgütleri, öğretmenleri, resmi kurumları bu seslere kulaklarını tıkamaz. Hele Balıkesir halkı ve yöneticileri hiç duyarsız kalmaz bu duruma. Yazılarımı okuduklarını bildiğim basın ve yayın organı çalışanları, bize örnek olan insanlar bu sesleri, çığlıkları yüz binlere duyurur, biliyorum. Çığlıklar çığ olur, yardım olur akar Mardin’e, Nusaybin’e. Kendim için bir şey istemiyorum. Mardin deki, Nusaybin deki çocuklar, çocuklarımız için istiyorum. Buna da hakkım var sanırım.