Yine özledim işte !!!!

Birden farkına varıyorum..Özledim işte yine o’ nu...

Allah kahretmesin !!!

Hani söz vermiştim bir daha asla özlemeyecektim ...

Niye şimdi bu saatte ?

Zaman zaman yaşarım ben bu özlem krizlerini, yakar, acıtır, sızlatır, örseler ve sonra hiçbir şey yokmuş gibi çeker gider..

İşte yine böyle nöbetlerin birindeyim...

Düşünmemeye çalışıyorum, dikkatimi tavandaki avizenin taşlarına veriyorum, yataktan kalkıp odanın içinde hızlı adımlarla dolaşıyorum , adımlarımı sayıyorum...

ı- ııh olmuyor..

Yine özlüyorum...

Üzülüyorum hem de çok üzülüyorum özlediğim için, diğer taraftan da kızıyorum kendi kendime..

Niye özlüyorsun ki boşu boşuna, kimin umurunda şuan senin bu özlem krizin..

Boş ver unut gitsin, hadi uyu diyorum.

Gözlerimi sıkı sıkı kapatıyorum, uykum gelsin diye

ı-ııh yine olmuyor..

Hala özlüyorum....

Mutfağa gidiyorum bir iki lokma bir şeyler atıştırayım belki geçer düşüncesiyle , olmuyor..Tüm odaların ışıklarını yakıyorum, gecenin karanlığı yok olsun diye.

Balkona çıkıyorum daralan nefesimi açmak için, havayı yavaş yavaş içime çekmeye çalışıyorum..

Olmuyor, Olmuyor...

Başka şeyleri özle diyorum kendi kendime.

Mesela;

Çocukluğunda gölgesinde oynadığın ceviz ağacını ve o günleri özle,

Annenin sobada kızarttığı ekmeğe tereyağı sürüp yediğin sabahları özle,

Parmaklarımızla küs-barışık yaptığın arkadaşlarını özle,

Babamın işten her gelişte getirdiği çikolataları, bisküvileri özle,

Her şeyin toz pembe olduğu lise yıllarını özle,

Hüznü, aşkı, özlemi bilmediğin zamanlarını özle,

İlk aşkını özle, en sevdiğin arkadaşını özle

Çiçek özle, böcek özle doğayı, denizi özle..

Şart mı şimdi durup dururken aniden o’ nu özlemen ve özlem krizine girmen..

Yine olmuyor, yine olmuyor...

Özlenecek onca şey varken, İnatla ben, hala o’ nu özlüyorum işte...