Yine sevda üzerine

Arada bir bu konuda yazasım tutuyor biliyorsunuz. Birini çok sevmek insana kendini çok farklı hissettiren bir duygu. Ya da ben genelde her şeyi çok yoğun duygularla yaşadığım için bana kendimi çok farklı hissettiriyor.

Diyor ki Murathan Mungan:”Sevgili, bir tek sevgili…. Nasıl değiştirir dünyanın gerçeğini…” Gerçekten de öyle değil mi? Birine aşık olmak insanın hayata tüm bakış açısını etkilemiyor mu? Bir anda her şey daha toz pembe görünmüyor mu gözünüze sizin de?

Hayat aşka endeksleniyor sanki. Yalnızca aşk melodileri duyuluyor ortalıkta. İşmiş, parasızlıkmış hepsi arka planda kalıyor. Varsa yoksa o. Hayatla bağınız bile onunla şekilleniyor sanki :

“Bizi esir ettiler,
bizi hapse attılar :
beni duvarların içinde,
seni duvarların dışında.

Ufak iş bizimkisi.
Asıl en kötüsü :
bilerek, bilmeyerek
hapisaneyi insanın kendi içinde taşıması...
İnsanların birçoğu bu hale düşürülmüş,
namuslu, çalışkan, iyi insanlar
ve seni sevdiğim kadar sevilmeye lâyık...”

Diyor Nazım Hikmet aşkın çok farklı bir yönünden. Onu sevmek insanları sevmekle, dünyayı sevmekle birleşiyor. Aşk değişiyor, başkalaşıyor, büyüyor ve içine tüm dünyayı alıyor adeta. Bazen de aşk sarıp sarmalayıp teslim alıyor sizi. Kendisi dışında her şeyi dışarıda bırakan bir kapı gibi.

Bir yerlerden bir Sezen Aksu şarkısı yükseliyor. Anlıyorum...

"Önlenemez durdurulmaz
O hepimizin efendisi elinden
Kalbi olanlar kurtulamaz

O bir özgür o bir kahraman
Dün bugün yarin her zaman
O bir kural yıkıcı yasak delici
Onun adı aşk gerisi yalan"(*)

(*) Anadilim Aşk, Sezen Aksu