Yokolmuş Sevgiler...

Kayıp büyük...Para değil, pul değil; elden kayan...Yüreklerden silinen...Sevgiler!

Zor bulunan, zor yaşanan ve bir o kadar da zor beslenen...

Bazen tek yanlı, bazen karşılıklı; bazen de platonik, bir fanus içinde nadide bir hayalken..

Gidene mi sızlar yürekler, yitirilen sevgilere mi? Bulmak bu kadar zorken, hoyratça ezilip yok edilmesine mi?

Israr gereksiz çoğu zaman...

Giden gitse de devam eder yüreklerde, ince ince sızısı bile güzel!

Gidene değil üzüntüler aslında, yok olan o güzelliğe...İsyanlar hep yüreklerde artık sızısı bile kalmayan o boşluğa...

Kızgınlık kendine mi, yoksa sevginin bu kadar zalimce yok edilişine mi? Yaşatamamak mı o duyguyu, egoistçe bir istekle; yoksa yok edene mi bu amansız öfke? Bu kadar emekten sonra, bu kadar karşılıksızken; ananın evladına sütünü bile hakla bir tutan bu dünyada...

Böylesine hiç sayılmasına mı, eşlik etmesi bile beklenmezken sevilenin?

Acısı bile güzel olan başka ne var ki yüreğimizde?

O zaman neden yok oluyor? Nasıl yok oluyor?

Zaman mı bizlere unutturan; yoksa çatlayan sabır taşları mı? Artık olmasa da olur dedirtecek kadar; avuçlardan bir kuş misali usulca salınan, kafesi olmayan kuşları, geri dönmeyeceğini bile bile...

Boşluk...

Bir daha asla yerine konmayacak bir boşluk...

Sevebildiğin kadar insan olduğun bu dünyada; kaybettiğin her sevgi, sanki insalıktan bir adım daha uzaklaşmakla eş değer bir boşluk...

Ya yok edenler...

Zaten onlar hiç bilmediler ki bunu!