Yoksun Babam.

Seslensem sesimi duyamazsın ki,

Ay geçer yıl geçer uyanmazsın ki,

İstesem elimi tutamazsın ki,

Dönülmez gidişin böyle mi baba.

Hani aniden gözleriniz dolarda, boğazınız düğümlenir ya, BABAM dır gelen aklıma, ya biri Babasından bahsediyordur ya da biri senin hakkında bir şey sormuştur BABAM.

Eksikliğini hissederim, konuşamam, gözlerimden akan damlalara engel olamam, içim acır, öylece bakarım.

Baba sevgisi, en yakınındayken bile en uzaktadır, aynı zamanda disiplinin, otoritenin, liderliğin ve gücün açık simgesidir. Sevginin ve şefkatin gizli sembolüdür.

Baba güçtür, güvendir, kişinin arkasındaki yıkılmaz ağaçtır, dağdır. Çocuklarına çok zaman ayıramasa da onun varlığı yeter her zaman.

Aslında sevgiye mesafe koymak, ya da o mesafenin ardında gizli tutmak, bir bakıma güçlü olduğunun ispatı gibidir. Yani o sevgiyi göstermek zayıflığın işareti gibi, gösterilmez sevgi gizli tutulur.

Her zaman mesafelidir, bilinçli veya bilinçsiz, ya da yetiştirilme tarzından dolayı, belki de babasından öyle gördüğü içindir. Mesafeli sevgidir. Baba sevgisinde mesafesini mutlaka ve daima korur. Hasta olmuşsunuzdur, sizin için yapmayacağı şey yoktur, her şeyi araştırır bulur yetiştirir. Evden ayrılırsınız ağlar ama içinden, gözleri dolar belli etmez. Sesi titremesin diye konuşmaz ve gözlerine bakmaz.

En son benim rahatsızlığımda, radyo terapi gördüğüm için aynı ortamda bulunamıyoruz. Camdan baktı bana konuştuk uzaktan uzağa ve giderken tutamadı kendini. Gördüm ya ben ağladığını işte o an bende bittim, dayanamadım. Kendimi hiç düşünmedim ama babamın üzülmesi dayanılmazdı.

Sonra gün gelir ayrılırız, çok uzaklara gider babam.

Yoğun bakımdayken içeri giremesen de, göremesen de kapının önünde ölmektir, baba sevgisi.

O canını verirken içinden bir şeylerin koptuğunu hissetmektir. Eşyalarını saklamak, onlara sıkı sıkı sarılmaktır.

Babanın yokluğu her geçen yok olup unutulacağına daha çok büyüyen bir yangındır.

Seni çok seviyorum BABAM.

 Herkesin babalar günü kutlu olsun.