Yollarla barışık yalnızlığa alışık...

“Neden ayrıldınız?” diye sordum. Gözlerime baktı. Dokunsam yapraklarını döküverecek bir çiçek gibi duruyordu karşımda.

Dışarıda yağmur yağıyordu, o yağmura eşlik eden gözlerini kaçırarak “Ben ayrılmadım o terk etti” dedi. Odanın ortasına saçılmıştı sanki sözleri… Ne yapacağımı nereye koyacağımı bilemeden kaldım birden. Neden ama? diye sordum tekrar. Yarasını kanatır gibi ve kanatmaktan içten içe bir haz alarak... Gülümsedi… Biliyor musun? dedi “Her ayrılığın tek sebebi vardır. Bir taraf diğerini daha az sever. Onun dışındaki tüm nedenler durumu daha kolay kabullenir kılmaya yarar o kadar… Bense bu yalanlara sığınmayacak kadar çok yaşadım… belki yaşattım.”

Şaşkınlıkla yüzüne baktım, birinin kendisinin sevilmemesini bu kadar kolay kabullenmesi ve böyle açıkça söylemesi garibime gitmişti. Camın yanına gitti ve perdeyi araladı. Yağmur kara dönmeye başlamıştı. Suskun kaldı bir süre, sözcükleri bulmakta zorlanıyormuş gibi geldi bir an… Sonra birden sözcükleri serpelemeye başladı, dışarıda yağmaya başlayan kar gibi … “Bazen yaşam öykümüze biri dahil olur. Nereden nasıl dahil olduğunu anlamayız. Bir misafir gibi kabul ederiz sadece. Sonra bir gün, ansızın, girdiği gibi çıkar. Belki kendi öyküsünü yazmaya devam etmek için, belki de yeni öykülere yelken açmak için. Geride bir sızı bırakır ve bazı sızılar bizi ıssızlaştırır…” Sustu. Pencereye döndü tekrar. Kar şiddetini artırmıştı, bembeyaz kelebekler gibi uçuşan kar taneleri yavaş yavaş toprağı örtüyordu. Böyle yapardı, onu üzen şeyleri süslü kelimelerle anlatır, kelimelerle sarardı yaralarını… Böylece acısıyla arasına mesafe koyar, kendisini güçlü kılardı sanki…

Birkaç gün sonra mola yerinden yolladığı mesajla haber aldım ondan. Kendi deyimiyle “yollarla barışık yalnızlığa alışık birisi” olarak yine yollara düşmüştü; kim bilir kendi öyküsünü yazmaya, belki de başka öykülere misafir olmaya…