Yurdum insanı deriz, yardımseverdir - bir tebessüm bırakır yüze

Güzel ülkemde güzel insanlar sayesinde güzel anılarım olur arada. Geçen gün yaşadığım anı ise fıkra niteliğinde. Üç sene kadar önce üniversite hocamız derste "Kağan, sen yol tarifi yapan tipik bir yurdum insanı gibisin, tarifi direk yapacağına bahsedilmemesi gereken şeyleri de katıyorsun açıklamana, " demişti ve aşağıda anlatacağım güzel anıya benzer bir yol tarifi öneği vermişti.

Ankara'nın pek de gidilmeyen bir mahallesinde bir üniversite açılmış. Okutman alıyorlarmış İngilizce dersleri için. Ben de yeni mezun işsiz olduğumdan durur muyum, atladım gittim hemen, ama gelin görün ki otobüs şöförü üniversitenin nerede oludğunu bilmiyordu ve bu yüzden beni ana cadde üzerinde bıraktı.

Yol üstündeki bir caminin tuvaletine bakan yaşlı bir amcaya sordum "Amca falanca üniversiteye nereden gidebilirim. 158. cadde üzerindeymiş (Modernleşeceğiz ya, eskiden koyduğumuz insan isimleri sayesinde unutmadığımız cadde isimleri şimdi numaralardan ibaret olduğu için insanlarımızın kafasında bir harita belirmiyor)." Amca da tarife başladı en içten açıklamasıyla:
"Yavrum, şu yokuşu görüyor musun (baya baya yokuş, uzunca)buradan yukarıya doğru çıkacaksın. İlk sokağa girme, ikinci sokağa girme, üçüncü sokağa girme dördüncüde gir (tam burada tamam ünivesiteye geldik dedim içimden)orda muhtar var ona sor."

Amca bana üniversitesi tarif ediyor sanıp, kafamda haritayı çizerken, muhtarın yerinin tarif edildiğini görüp dumur oldum. Birka. saniye tepki veremedim çünkü verseydim ilk tepkim gülmek olurdu. Yurdum insanı işte elinde tarif edecek bilgi yoksa bile bilen birine yönlendirir, çünkü yardım etmeyi sever. Tıpkı biraz yukardaki kıraathanede aynı soruyu sorduğumda beni arabasıyla üniversitenin yanına bırakan diğer amca gibi.