Yürek yangını

Kimse bilmez yürekteki yangını, yanarda belli etmez. Gözler güler, muhabbet eder ama içi de cayır cayır yanar.

O suskundur, yeri geldiğinde dili esarettedir. İşte o bu acıyı kaldıramaz. Boynunu büker, sessizce içlenir ve karşısındakine bakarak içinden “yazık” der, lakin elinden başka bir şey de gelmez.

Bilir ki söylediklerini, anlatacaklarını, karşıdaki anlayamaz, anlamak istemez. Çünkü onlar hep haklı, hep güçlüdür. O yüzden susar konuşacağı zamanı bekler.

Yürek yangını bu, gözlere değmiş nasıl da ışıldayarak alev gibi yanar. Yine de kafasını dimdik kaldırır, geleceğe ümitle bakar. Bilir ki gelecekte umut var, yaradana sığınır, derdini ona döker sessizce. Dudaklarını ısırır ağlamamak için, yalnızlığına üzülür.

Kafasında bir sürü nedenli sorular döner durur. Yine de sessizce akan gözyaşlarını durduramaz.

Yürek dağlanır yanar, konuşamadığına, susturuluşuna ağlar, kaderine ağlar. Dil kilitlenir, yüreğe set çekilir, bir şeyler yapmak istersinde yapamazsın yürek bitap düşer, dudaklarda yere düşer. Yürek yangını bu, bir şeye benzemez. Yürek yanar… Yanar… Cümleler boğazda düğümlenir, kirpikte damlalar…