Zaman ve mekan ilişkisi: Fatih mahallesi

Polatlı’nın ilk yerleşim yerlerinden biri olan Fatih Mahallesi’ne ilk yerleşen son yüzler onlar. Eskiden kalma bir gülüşle şenlendirdikleri mahallerinde yozlaşmadan birbirlerine sıkı sıkıya bağlı insanlar onlar.

“ Polatlı’da İkbal pastanesinin şu anda bulunduğu yerde tahtadan çevrili yazlık bir sinema vardı. İlk alışveriş mağazaları Kafasarısı ve Alihsan idi. Polatlı küçücüktü.

Artık fabrikalar var. sokakta yürüken tanıdık birilerini göremiyoruz artık. Gelişim büyüme güzel ama eskiyi özlüyoruz. At arabasına binmek zevkliydi. Şimdi kaldırımlar yollar otomobillerden geçilmiyor. Rahatlık var ama saygı yok. İki yüzlülük ve yozlaşma var.”

Polatlı’nın ilk yerleşim yerinin son tanıkları olan Ümmügül Teyze, Hatice hanım ve diğerleri akşamüstü oldu mu ince belli bardaktaki çaylarını yudumlayıp gittikçe yozlaşan dünyaya inat koruyorlar sahip oldukları dostlukları.

Günümüz koşullarında değişen insanlık usulüne inat dost kalabilmeyi başarmış insanların dilinden Polatlı’yı dinledik. Nereden nereye geldik diye başlanan cümlelerin sonunda eskiyi anlatırken nemlenen gözlerin ardından baktık Polatlı’ya.

Elli yıldır Fatih Mahallesi’nde yaşayan Hatice Kayahan

mahalleye ilk geldikleri yıllarda mahallede sadece tek bir ev varmış. Kışları mahalleye kurt iner, mahallelinin besledikleri tavukları boğarmış. O yıllarda Polatlı’da kış aylarında diz boyu kar yağdığını söyleyen Hatice Kayahan lastik çizmeleriyle ilçede ilk açılan 13 Eylül İlkokulu’na yürüyerek gittiklerini söylüyor. Hatice Hanım, çocukluk yıllarında at arabasıyla pazara giden annelerinin ardından neşeyle koşmanın o zamanlar onlar için bir eğlence olduğunu gülerek anlatıyor.

“ Komşumuz can yoldaşımızdı ”

Fatih Mahallesinde yapılan ilk evlerden birinin sahibi Hatice Hanım mahallenin belirmeye başladığı ilk yıllarda kapısını çalacak fazla insanın olmadığını, Kurtuluş mahallesindeki komşularına ev oturmasına gittiklerini söylüyor. Mahalleye yerleşen insan sayısı arttıkça ilişkilerin daha da güçlendiğini belirten Hatice Kayahan, komşularıyla çok güzel günler geçirdiklerini vurguluyor. Çocukken canlarının hiç sıkılmadığını, bezden bebekler, tahtadan oyuncaklar yaparak, çiçekler çizerek günün nasıl geçtiğini anlamadıklarını söylüyor.

“ Şimdi herkes geçim derdine düştü, bencilleşti ”

Hatice Kayahan geçmişten bugüne insani değerlerin büyük bir değişime uğradığını söylüyor. Herkesin geçim derdine düştüğünü, çocukların bile okuyalım bir meslek sahibi olalım diye uğraştıklarını görüp hayrete düştüğünü belirtiyor. Zamane çocuklarının oyuna vakitleri olmadığını, sınav derdine düştüklerini söylüyor.

“ Tek katlı kerpiç evlerde büyüdük ”

Mahalle sakinlerini bir arada tutan tek şey kuvvetli komşuluk ilişkileri. Akrabalık ilişkilerindeki samimiyetten bile daha çok bağlılar birbirlerine. Hatice Kayahan, apartman katlarını çoğalmasına rağmen hala doğduğu büyüdüğü tek katlı kerpiç evde oturuyor oluşunun mahallede yaşayan insanlar arasındaki kuvvetli dostluk bağları sayesinde olduğunu söylüyor. Mahalle içinde öylesine alışılmadık bir birlik söz konusu ki evlilikler bile mahalle dışına taşmamış.

“ Aşklarımız bile bambaşkaydı ”

Hatice Kayahan “mahalde geçmişte yaşanan aşklar bile bambaşkaydı. Birbirimize karşı sevgi saygımız sonsuzdu. Gizli saklı buluşurduk. Eşimle burada tanıştık, aşık olduk evlendik. Ben kara kuru bir kızdım. Ama biz birbirimizi sevdik, evlendik. Şimdi her şey değişti. Her köşe başında öpüşüp koklaşıyorlar. Yadırgamıyorum ama aşk artık iyice ayağa düştü.” diye belirtiyor geçmiş yıllardaki aşkları anlatırken. Yozlaşma var. Ailenin haberi olmadan bebekleri bile oluyor.

Geçmişten bugüne bir kentin hikayesiydi dinlediğimiz. Belki de bugünden memnuniyetsiz olmanın hikayesiydi, geçmişe dönük bakışlardan dökülen son gözyaşlarıydı onların gözlerinden akanlar…