Zeynep' in dayanılmaz ağırlığı

Günlük programımda Cemal Şan'ın yazıp yönettiği Zeynep'in Sekiz Günü vardı, ardından bir fotoğraf söyleşisini izleyecektim.

Israrla, saygıyla, sabırla filmin ilk yarısının sonuna geldim. Deneme filmlerini severim, kült filmleri izlediğimden daha büyük bir ilgiyle izler ve çözmeye çalışırım. Zeynep karakterini oynamanın çok zor olduğunu anlıyorum ancak izlemenin çok daha zor olduğunu, izleyiciye de çok iş düştüğünü söyleyeyim. Film grilikten renkliliğe geçerken, grilik sürecindeki senkron bozukluğunu unutturuyor; 'bozuk asansörler' sorunsalına şaşırmama klasiklerinin fazlalığından çok, ilgili her bir günü anlatırken asansör önünde fazla zaman yitirttiği ayrıntısına takılmamanızı sağlıyor. Murat Şeker'in '2 Süper Film Birden' adlı filmi geldi gözümün önüne. 'Varsayım yapmamak' kavramını bayrak yapmış hızlı bir girişimciye karşılık, enerjisi düşük ve içine kapanık görünen bir ofis çalışanı, monitöre bakarak on parmak hızlı hızlı yazıyor, aşık olduğu Ali'nin peşinden sokaklarda koşup, teraslarda esip savurabiliyor; bu aşk düzenini bozuyor. Konu işlemeye değer ama Ali'nin arkadaşı ile filme ne ilginçlik, ne de simgesel bir çağrışım bile katmayan dayısının hem zamansız, hem gereksiz ölümleri, bir de Ali'nin sonu senaryoyu kasıyor. Bunca ağırlık varken konu zorlanıp ikinci yarı olguları belirgin biçimde kestirmeden kotarılmış. Nitelikli oyuncularının inanarak iyi bir film yapma çabalarına hayran olmamak elde değil, Babazula müziğine de... Yeniden grileşen sahnelerle film, başlangıcın yinelenmesi biçiminde sona eriyor.

Bitişik salona, Ali İhsan Gökçen'in doğa fotoğraflarını ve söyleşiyi izlemeye geçtim. Zeynep'in Sekiz Günü'nün yarattığı sabırsızlık ve ivecenlik duygusu üzerimizde kalmış ki fotoğraf sanatçısının programını geç başlatması katarsise ulaştırdı, arkadaşıma bunun dayanağının esprisini de yaptım. Gri parantezler içindeki bu filmden sonra Doğu Karadeniz, doğa fotoğrafları ile aklımızdaki fotoğrafları yaratmak üzerine konuşuldu, saydamlar izledik, rengârenk...

İyi pazarlar!