Zorunlu gitme'ler

- Ben geldim! ... Ağlıyor musun sen?
- Hayır.
- Gözyaşların akıyor ama. Neden ağlıyorsun?
- Sebebi çok.
- Ağlama. Bak, hediye getirdim sana. Mutlu olman için...
- Nedir bu?
- Paketi açarak öğrenebilirsin.
- Bir kalem!
- Mavi bir kalem. Tam istediğin gibi, açık mavi renginde yazıyor.
- Teşekkür ederim.
- Yazmayı çok seviyorsun, en güzel hediye bu olur diye düşündüm.
- Sen gittikten sonra hiç yazmadım.
- Ama... ama nasıl olur? Sen birşeyler yazmadan duramazsın ki! Kendini ancak böyle mutlu edebiliyordun
- Beni iyi tanıyorsun.
- Evet. Düşüncelerini kağıda dökmezsen sana ağır gelir, belki birilerine kızarsın belki bir köşeye çekilip sessizce ağlarsın.
- Kalemim sustu.
- Kızgın mısın bana?
- Niçin?
- Seni bırakıp gittiğim için.
- Burada olman çok güzel! Ama yüreğimde ince bir kırgınlık taşıyorum...
- Gitmem gerekiyordu, biliyorsun. Denizler beni beklerdi.
- Yine gidecek misin peki?
- Bir gün gideceğim kesin, ama o gün ne zaman gelir bilmiyorum.
- Kalmanı istiyorum ben.
- Ben de kalmayı isterdim. Ama denizler...
- Biliyorum! Sen olmadan hırçınlaşırlar, dalgalar sertleşir. Bense sen olmadan sessizleşirim. Hep sustum biliyor musun, hep seni bekledim.
- Seni izledim. Hepsinden haberim var.
- Dudaklarım hala bembeyaz.
- Hep böyle kal.
- Gidersen kalmam.
- Beklemez misin beni?
- Yalnızlık zor. Özlemekse daha zor. Çok ağır bir yük...
- Bende başka birini sevemezsin ki... Başka birine şiirler, şarkılar yazamazsın.
- Haklısın. Ama sende de kalamam. Sana da yazamam. Çünkü ağır, gerçekten.
- Biliyorum, üzdüm seni. Denizleri sana seçmişim gibi düşünme ne olur. Ben seni...
- Söyleme. Söylersen dayanamam, söz veririm sana, seni bekleyeceğime dair. Söz verirsem de tutmak zorunda kalırım.
- Nereye gidiyorsun?
- Senin olmadığın herhangi bir yere.
- Hiç uğramayacak mısın deniz kenarlarına?
- Uğramam.
- Pia! Gitmeni istemiyorum!
- Hoşça kal...