'' Bende herkesi çok sevdim ''

Her şeyin başı sevgi, sevgi ve yine sevgi diyoruz. Diyoruz da bunun uygulamasını ne kadar yapıyoruz. Bütün zorlukların, başarısızlıkların, olumsuzlukların sevgiyle aşıldığına ben yürekten inanıyorum.. Günümüzde artık birbirimize en kolay ve karşılıksız olarak verebileceğimiz sevgimizde bile cimrilik yapıyoruz..

Ailede her sorun sevgiyle aşılır, iş ortamında ki sorunlar saygı ve sevgi çerçevesinde aşılır. Ve en önemlisi eğitimde sevgiyle eğitilen çocuklar, ileride özlem duyduğumuz bir toplum profili oluşturur ve sevgiyle yetişem her fidan, ileride birer büyük dev bir meyve veren ağaç haline gelir.

İki farklı çalışma, iki farklı görüş açısı ve sevginin yarattığı gücünü aşağıda kaynağı belli olmayan hikaye en güzel şekliyle bizlere anlatıyor...

'' Bir profesör, sosyoloji sınıfındaki öğrencilerini Baltimore şehrinin kenar mahallelerine göndermiş ve o bölgede yasayan 200 erkek çocuğunun durumlarını araştırmalarını ve her bir çocuğun geleceği hakkında bir değerlendirme yapmalarını istemişti. Öğrenciler hemen hepsi bu çocukların gelecekte hiçbir şanslarının olmadığını dile getirmişlerdi.

Bundan tam yirmi beş yıl sonra bir başka sosyoloji profesörü tesadüfen bu çalışmayı buldu ve öğrencilerinden bu projeyi sürdürmelerini ve aynı çocuklara ne olduğunu araştırmalarını istedi. Öğrenciler, o bölgeden taşınan ya da ölen 20 çocuk dışındaki 180 çocuktan 176´sinin olağanüstü bir başarı gösterip, avukat, doktor ya da işadamı olduklarını ortaya çıkardılar.

Profesör çok etkilenmişti ve bu konuyu izlemeye karar verdi. Birer yetişkin olan o çocukların hepsi o bölgede yasadıkları için, her biriyle buluşma sansı oldu. " O koşullarda nasıl bu kadar başarılı oldunuz? " sorusuna verdikleri cevap hep ayniydi: " Mahalle okulunda bir öğretmenimiz vardı. Onun sayesinde. " Profesör, bu öğretmeni çok merak etmişti. Hala hayatta olduğunu öğrendiği yaslı öğretmenin izini bulması zor olmadı. Kendisini ziyaret etmek için evine kadar gitti. Karsısında yılların yüzüne eklediği kırışıklıklara rağmen hala dinç duran bir yaslı kadın buldu. Merakla yaslı kadına bu çocukları kenar mahallelerden kurtarıp, basarîli birer yetişkin olmalarını sağlamak için kullandığı sihirli formülün ne olduğunu sordu.

Yaşlı öğretmenin gözleri parladı ve dudaklarının kenarında bir gülümseme belirdi: " Çok basit " dedi, " Ben o çocukları çok sevdim. "

Bir öğretmenin sevgisiyle, hiçbirşey olmaz denen kişiliklerin, nasıl bir cevhere dönüştüğünü okurken benim içim ürperdi.. Birbirimizi karşılıksız sevelim ve sevgimizi gösterelim derim ben...