..Bu akşam Mehtap'lara gidelim...

Anneee...Hadii...Bu akşam Mehtap'lara gidelim...!

Her akşam annemin başının etini yiyorum...Televizyon yok. Sadece tek eğlencemiz, radyo bir de akşam ev gezmeleri.

Hele ki, kış akşamları. Bizim sacdan yapılmış odun sobamız ve küçük bir oturma odamız var. Annem ev hanımı, babam memur. Mütevazi, memur çocuğuyum. Annem, iki divan koymuş karşılıklı. Üzerinde kendi diktiği, fırfırlı divan örtüsü ve yine kendi işlediği kaneviçe yastıklar.

Sobamız devamlı gürül gürül yanar(.Amasya'nın kışı o yıllarda çok çetin geçerdi. Kar, saçaklardan sarkan kılıç gibi buzlar). Öyle ki, dışı kor gibi kızarırdı bazen. Üzerindeki çaydanlık hiç eksilmez, cızırrr...cızırrr...

Mis gibi kokan kestaneler de, sobamızın her akşam mutlaka konuğu olurdu.

Akşam, önce ajans(haberler)dinlenir pür dikkat. Ardından, dıttt...dıttt...dıtttt...saat; 21 RADYO TİYATROSU anonsuyla, ellerimizde annemin hak geçmeden paylaştırdığı kestane tabakları, geçiyoruz yerlerimize. Radyo tiyatrosu dinlerken, hiç çıt yok kimsede. Hele bir ses olsun. İşaret parmağı dudaklarda; sussss.....

Ancak her akşam olmuyor radyo tiyatrosu. Sadece perşembe akşamları. Eeee...onun dışında ne yapacağız? Tabii ki, komşu gezmeleri.

Divanın üzerine çıkıyorum, Mehtap'ların ışığı görünüyor bizim pencereden. ''Anneee....ışıkları yanıyor evdelerrr...''( telefon olayı pek yok )

'' Hadi bu akşam Mehtap'lara gidelim ......''

SEVGİNİN IŞIĞIYLA AYDINLANALIM....! SEVGİYLE VE MUTLU KALIN...!