"Adalet" yürüyüşünün düşündürdükleri

12 Eylül dönemimdeki toplumsal suskunluk karanlık bir dönemi işaret ediyordu.  CHP’nin devamı niteliğindeki SHP tabanındaki hareketlenmeyle bir nebze olsun tepkisellik baş gösterdiğinde Uğur Mumcu “dev uyanıyor” demişti. Dev, örgütü ve tabanıyla CHP çınarıydı.

Uğur Mumcu’nun uyanmasına umut bağladığı “Dev”den günümüze ne kaldı?

Adalet Yürüyüşü sürecinde derin düşüncelere daldım.

Cumhuriyeti kuran partinin adının ve bayrağının kullanılmasının genel başkan tarafından yasaklandığı günleri yaşadık.

Genel Başkan, yetkili hiçbir organın resmi hiçbir kararına dayanmaksızın, kendi başına, kendi adına bir eylem başlattı.

Günlerce tek başına, genel başkanı olduğu partisinin adının ve bayrağının anılmasına fırsat vermeden boy gösterdi medyada. Eyleminin finalinde İstanbul Maltepe Miting Meydanında partisine hazırlattığı kitlesel karşılamada dahi partisinden en küçük bir iz bulunmamasını emretmişti ve öyle oldu.

Partinin böylesine dışlanması, itilip kakılması, eyleme “kişisel reklam” şüphesi gölgesi düşürdü.

Final Mitinginde “Adalet” yazılı dövizler ve az sayıda bayrak, miting fotoğraflarının, Parti’nin kendi milletvekilleri tarafından daha önce yapılmış “Adalet ve Kalkınma Partisi”nin mitingiyle karıştırılmasına[1] dahi yol açmıştı.

Genel Başkanın bu denli kişisel reklama yönelmiş olmasında, 2019 yılı Cumhurbaşkanlığı seçiminde Baykal’ın da telkinleriyle, “aday” olma arzusunun rol oynamış olabileceği akla geliyor.

Ve girilmiş olduğu anlaşılan bu çabanın 2019’da zaferle sonuçlanmasındaki olanaksızlığı öngöremeyenlerin veya bu gerçeğin gözden kaçmasında rolü bulunuyor olabileceklerin nerelere hizmet ettikleri de elbet gün gelecek açığa çıkacaktı.

Kenan IŞIK