Âdem’den kalma kadınlar…

Mutsuzluğa nişanlı artık mısralarım,

Marifetsiz mürekkebim ve kalemim.

Her dokunuşta kâğıda,

Yitiriyor onlarca düşlerini,

Yıkılıyor duvarları kutsallarının.

Âdem’den kalma kadınlar kusuyor,

Şehvet düşkünü zamanlar.

Kıtalar boyu zehirlenen tanrı,

Cesedini düşürüyor bu kente.

Azrail can almıyor artık,

İntiharlar sahipsizleşiyor,

Depreşiyor ölüm çığlık çığlığa,

Ve artık ölemiyorum…