‘İblis’i iblisliğinden utandıran bir film

Doğru ile yalanı ayırmanın yardımcısı inançtır ve Tanrı, hiçbir kulunu şeytana bırakmaz. Peki ya acıyla beslenen şeytanın aldığı kulları sevenlerine geri verebilir mi? Bunun cevabını sorgularken bile şeytana hizmet ediyor olabilirsiniz mi diyelim… Yoksa nedir bu şeytanın sinemacılardan çektiği mi? Ruhani kısmı ilgililerine bırakıp ‘İblis’i iblisliğinden utandıran filme geçelim.  

Şeytan filmlerinden bıkkınlık getiren sinema sektörüne bir katkı da bizden, diyen İspanya yapımı İBLİS, bu konuda nasıl başarısız olunabileceğinin güzel bir örneği. Normal eğitim kurumuna yollamak yerine evde baba eğitimini çocukları için daha yararlı bulan annenin disiplininden bulanan 15 yaşındaki Emma’nın tek isteği özgür olmak. Makalesini yazmakla meşgul baba, farelerle test yapan annenin sözünden çıkmayan silik bir tip… Anne egemen ailede futbol düşkünü küçük kardeş de kareyi tamamlayan bir faktör. Londra’da yaşayan ve İspanyolca konuşan bu ailenin bir de papaz amcası mevcut. Şeytanla uğraştığı için aforoz edilen amcanın tek derdi, kendini ispatlamak. İBLİS’in nasıl çağrılacağını bir kerelik tarifle öğrenen Emma da bu uğurda biçilmiş kaftan.  

Katolik inancının baskıcılığını eleştirme hedefi göze çarpan İBLİS’te plan çekimlerinin başarısızlığı kadar oyunculuk da fazlasıyla amatörce. Kurguya gelince basit ifadeyle, geçmiştekilerin kötü bir kopyası! Kutsal su, alev alan Haç, şeytana kimlik sorgulayan papaz, meşhur pentagram, oradan buradan fırlayan böcekler, yerden yükselmeyi ve garip sesle konuşmayı seven şeytan müsveddesi ve daha birçok safsata. 15’likleri gözüne kestiren şeytanın hiç bu denli küçülebileceğini düşünmemiştim. Yukarıda şeytan çıkarma ayini sürerken alt katta makale yazmaya çalışan babanın Madam Bovary dinlemesi alkışlanacak bir sahne. Tabii sadece müziğin güzelliği için. Filmde en garibime giden de, makası kendi karnına saplayan annenin tekerlekli sandalyeye mahkûm olma durumu. Demek ki, karın bölgesinden felç olunabiliyormuş. Bir de bizdeki korku örnekleri beğenilmez. Bu filmin yanında hepsi de Oscar’lık! İBLİS izlerken korkmak yerine gülmek istiyorum diyenlere sözümüz yok.  

Anibal Güleroğlu