"İnsan"lık, İçin!...

FENA yakalanmıştım hayata!

İKİ gözüm, gerçekliği yansıtan bir fotoğraf karesinde, durdu!

CEPLERİMİ aradım, cüzdanımı… Sonra farkettim, beş param yok! Maddi zaruret içinde olmak, ne zor şey! Ama in-san-lık gelir elimden dedim. Sımsıcak insan elini avuçlarının içinde tutmak misali.

HAKLIYIM, ben de! Az bekle! şundan sevgili kardeşim: Maneviyatı, maddiyata hiç değişmem cümle kapısından içeriye adımımı attığım günden beri karın ağrısı dünyada. Hayattan hiç çekilmedim! İnsan’ım – insan’sın! insan’ın kalbine baktım aşkla, şevkle ve tutkuyla.

ARADIM, ARIYORUM;

İNSAN’la diğer insan’lar arasında tabiat, uzay, hayat, duygu ve düşünceler için söylenecek tek büyük söz vardı! İnsan’dı, kalbiy’di, sevgisi’ydi! İçimde tatlı ürperti, heyecan, tireme her şey insan’lık için güzel’likler için olacak.

BİR ışık gördüm bana doğru! Bir beden, bir zihin, bir ruh! Ta iliklerimden parmak uçlarımın zerresine kadar gelip, gözlerimde durdu! Bu latif ifade insandı! Var oldu, var olmaya devam edecek… Çok teşekkür ederim.