"Keşke"lerime O da eklendi...

Keşke...

Kaç kez söyleriz,  yaşam boyu  bu sözcüğü ... 

 " İyi ki" lerin "keşke" lerden  çok olduğu yaşamlara,  ne mutlu...

"Ne kadar çok düştüğün değil, kaç kere kalktığın, kalkabildiğin önemli"  der bir  düşünür...  Bu anlamda; keşke dediğimiz  hatalarımızdan ders alabilsek,  bir daha keşke denilecek yanlışlar yapmaz  ya da  olabildiğince az yapardık.

Yaşamımızı olumsuz etkileyen hatalardan sonraki yıkımların ardı sıra, her toparlanıp kalkışımızda "bir daha olmayacak " deriz,  dik durmaya çalışarak  devam ederiz yola... 

Hatalarından gerektiği gibi ders alabilenlere ne mutlu...

Kendini   eleştirebilmeli insan ...  Ne kadar zor olsa da,  iğneleri kendine batırmayı bilmeli,  canının yanmasına aldırmadan.  Oysa ne çok severiz kendimizi beğenmeyi,  hem de beğenilmeyi...

Ayrıntılara takılmak  huyumu hiç sevmem ama gerek başkaları ile gerek kendimle ilgili olumsuz ayrıntıları  kafama takıp onları dert edinmekten de alıkoyamam kendimi.   Bugün yapılması gereken bugün yapılmalı örneğin...  Yapılması gerekli en küçük eylemden, en büyüğüne kadar.  Bilirim bunu ama her seferinde  "Bu  sefer , yarına bırakmayacağım" der yine  ihmal eder, yine tembellik eder ertelerim o işi...

İlkokul öğretmenim...  Antalya Dumlupınar İlkokulu... İlk üç yıl...  Dördüncü sınıfta babamın tayini Tokat'a çıktı. Öğretmenim  sınıftan iki arkadaşımla birlikte  imzaladıkları bir kitabı bana  bir ayrılış hediyesi olarak verdi. Adı "Binbir gece masalları"  ...Sayfaları  parlak,ciltli bir kitap. Saklıyorum  onu, torunlarıma kalacak,  eskilerden bir esinti olarak...

Bir tesadüf  eseri olarak  iki yıl önce  öğretmen olan kızı ile  tanıştık adresini aldım .Eşimle ziyaretine gittik.   İsmimi ve  öğretmenim olduğu yılları söyler söylemez hemen tanıdı beni... Babamın mesleğini, oturduğumuz evin yerini,  benim  kırılgan  yapımı  sanki bir iki yıl öncesini anlatır gibi anlatıyordu.  Aradan  tam tamına   yarım asır geçmişti ... Benim öğrencilerimden bile emekli olanlar var...

O nasıl sevindi, ben nasıl heyecenlandım...  Herkese  nasip olur mu, bu yaşta ilkokul öğretmeni ile karşılaşmak...  "Bu olmadı öğretmenim" dedim .  "Ben yine gelirim, artık hep gelirim..."

Gidemedim...

Facebook'da onun öğrencilerinin oluşturduğu bir sayfayı gördüm... "O'nu unutmayacağız" diyorlardı...  Öğretmenler gününden bir gün önce gördüm o sayfayı...  Umarım aklıma gelen doğru çıkmaz  diyerek , korkarak,  kızını aradım...  "Yirmi gün önce kaybettik babamı" dedi.

Nasıl kızdım kendime...  "Yok".dedim. "Sen akıllanmadan gideceksin,  öteki tarafa"

Keşke...  Sürekli   aklımda olanı ertelemeseydim.  "Hoca'ma  gideceğim  yine; bu sefer geçen  defa  olduğu gibi eli boş değil,  en azından  çiçek yaptırıp gideceğim"  dedim  kaç kez , kendi kendime de, eşime de... 

Anladım...

  Sonu gelmeyecek ,  "KEŞKE"  lerin...