"Life is a game!"

Hangi kelimeler anlatır ki beni? Cümlelerim bu kadar devrikken. Ne anlattığım kadarım, nede anladığınız kadar, aslında ne anlatırsam anlatayım sadece anladığınız kadarım.

Bir labirentin içinde soluksuz yürüyorum. Çıkışı bulmak o kadar da önemli değil artık. Kaybettiğimi kabullendim. Yapabileceğim başka bir kötülük olamaz bundan sonra kendime. İnfazını kendi eliyle vermiş bir yargıcın son cümleleri bunlar, cümlelerin olağan devingenliğinin karmaşasında…

Zordur kararlar almak ve vermek. Cesaretinizin sınamasını yaparken aslında dengeyi göremeyiz. Sınırlar zorlanmalı mı ya da sınırların canı cehenneme. Felsefenin biraz kaçık olduğunu kim anlayamaz ki? Her delilik biraz akıllılıksa…

Katettiğin yol ya da çabalar hiçbir yere ulaşmıyorsa o kadar da önemli değildir çalışmanız. Çalışma her halükarda başarısızlığınızın sonucudur. Öyle ya da böyle bulunduğunuz yüzündenliklerin size karşı engel arzetmesidir. “Bu yüzden yapamıyorum, yapamadım, olmuyor.” Hepsi bir bahanedir, hayatınız sizin kurallarınızı koymadığınız bir oyundur. Ama kuralları herkes bilmeli ve kurallara göre hilelerin bulunmalı belki de. Hileli bir kumar masasında yapabileceğiniz sizin de zar tutmayı öğrenmenizi gerektirir.

İç dünyanın zenginliğinden yoksun yaşamların kral ve vezir rollerini yerine getiren adil olmayan bir yerde piyonsanız eğer yapacağınız en iyi hamle karşı tarafa geçmektir.

“Life is a game, and if you aren’t in it to win, what the heck are you still doing here?”

İngilizce okuduğum kitapta yazan bir cümleydi. Çevirisi de şu; “Hayat bir oyun ve kazanmak için gelmediysen hala burada ne halt ediyorsun?”