"Of" bile demem artık...

Hayat bazen insanları biribireri için ne ifade ettiklerini anlasınlar diye ayırırmış.

Çok ta doğru yaparmış aslında.

Hangimiz burnumuzun dibindekinin değerini biliyoruz ki?

Her an üstümüze titreyen, enerjisini sonuna kadar mutluluğumuza harcayan ve tüm bunların karşılığında hiç birşey talep etmeyen bir insanın değerini uzak kalmadıkça anlamamızın imkanı yok. Hatta bazen nankörlük edip o ilgiden sıkılırız bile..

Evet bu saydıklarımı yapabilecek tek insan; annelerimiz...

"Of anne" en sık kullandığımız cümle değil midir çoğu zaman?

Ama şimdi bakıyorum da ben anneden uzağıım ve onun beni bunaltmalarını o kadar arıyorum ki...

Tekim, önceden hayal ettiğim gibi özgürüm. "Sıkı giyin" diyen yok, "kaçta geleceksin" diyen yok.

Uyuyacağım saati sorgulayan, aç mıyım diye her saat kontrol eden yok.

Peki böyle mutlu muyum?

-Hayır...

Büyümek hiç güzel değilmiş.

Pişmanım kavga gürültü yalnız yaşamayı tercih ettiğim için.

Bana kızgın ya da kırgın değil, vicdanım rahat ama keşke o evden hiç çıkmasaydım...

Önümü arkamı hala annem kontrol etseydi...

Yatma saatime o karışsaydı da şimdiki gibi sabahlara kadar tedirgin olup uykusuz kalmasaydım....

"Yemek ye" diye kafamı şişirseydi de sofraya tek oturmasaydım...

Çok şükür ki hayatta, istediğim zaman görüyorum..

ama ondan 2,5  saatlik uzaklıkta olup kendi evimi kurmam bile değerini anlamama yetti...

İyiki var, iyiki benim annem...

Tüm annelerimizin anneler günü kutlu olsun.........