'SÖYLEYEMEDİM'

Toprakta biten bir gül fidanıydı artık.Rüzgarda sallansa yaprakları düşecek,dalları kırılacak bir gül fidanı gibi değil.Dallarında tomurcuk veren körpecik, henüz açmamış o mahzun yavrularını korumak için rüzgara bütün gücüyle kafa tutabilecek bir çınar ağacı…

    ‘Demek anne olmak böyle bir şeymiş’, ‘böyle güzel bebek kucaklayan ,pışpışlayan,oynayan…’bir çocuk gibi.Büyüdükçe farkına vardım oysa ki,anneliğin tüm bu varyantlardan ibaret olmadığını.Büyüdükçe daha çok tutundum dalına, sığındım gölgesine.’O da böyle hissetmiş midir?’diye düşünmeden de edememeye başladım.

   Peki ya bir evladını kaybetmesi amansız bir hastalıktan ? Artık aklıma takılan O’nu en çok anlamak istediğim konu bu.Çünkü O, sadece bir anne değil,aynı zamanda canının gözlerinin önünde elinden hiçbir şey gelemeden, çaresizce erimesiyle tahammül ve tevekkül içinde sabretmeye çalışarak,hayatına Yaradan’ı ve geride bıraktıklarına,onun gölgesine sığınmış,canının bir yarısını toprağa vermiş bir anne.İşte O’nun yüreği artık kuş gibi.Bir ‘can kuşu’ uçtu.Diğerlerinin de uçuşunu çaresizce izlememek için kendini rüzgara bile feda edebilecek bir gül.

     Bugün akşam çay faslında Ay’a bakarak toprağa verdiği can kuşunun kendisine hediye ettiği şarkıyı ağlayarak dinledi.Gözlerimin önünde canının çekildiğini hissettim.Kalbim sanki bir pençe arasında defalarca kez eziliyormuşçasına nefes alamadım.O an tekrar anladım ve söz verdim kendime:

‘Gidecek bir yolun kalmasa dahi o yol ben olacağım annem.Biliyorum.Sen her gün ölüyormuşçasına hissediyorsun ama ben de can çekişmiyor değilim.Kalanlarla devam edebilmen için canım sana feda olsun…Yeter ki;

  Sen ağlama

  Dayanamam

Ağlama göz bebeğim sana kıyamam

Al bu yüreğim senin olsun

Yüreğim bende kalırsa yaşayamam

•   Allah evladını kaybetmiş bütün annelere ve kardeşini kaybetmiş bütün kardeşlere sabr-ı cemil niyaz etsin.Bu acıyı da kimseye yaşatmasın….