14 Nisan 2007 görkemli cumhuriyet yürüyüşü

14 Nisan 2007 Cumartesi sabahı saat 09.30-10.00 arası Atatürk Kültür Merkezi’ne-yürüyüşün başlayacağı yer-gitmek üzere çıktım yola. Önce banliyö treninde rastladım duyarlı yurttaşlara. Ellerinde Türk bayraklarıyla yaşlısı, genci, çocuğu…Hep birlikte indik Ankara garında, yürüyüş yerine gitmek üzere. O sabah apayrı bir kalabalık vardı gar ve çevresinde. Her taraftan insanlar, ellerinde Türk bayraklarıyla Tandoğan meydanına doğru gidiyorlardı. Denize ulaşan ırmaklar gibi…

Coşkunun başladığı yer, Atatürk Kültür Merkezi’ nin önündeydim. O büyük insan selinin merkeziydi burası. Birbiri ardına otobüsler girip çıkıyordu alana. Aliağa’dan, Cide’den, Akşehir’den, Şuhut’tan… Türkiye’nin dört bir yanından geliyorlardı. Hep birlikte Tandoğan meydanına doğru yürümeye başladık. Alan tıklım tıklım doluydu. Adım atacak yer yoktu. Daha önce de birçok eyleme katıldım ancak bu katıldığım en kalabalık gösteriydi. Öfkemizi, kızgınlığımızı, tepkimizi hep birlikte haykırmaya başlamıştık.

Tandoğan’dan Anıtkabir’e yüce Atatürk’ün yanına yürümeye başladık. Çok büyük bir kalabalık vardı. Saatlerce sürdü bu yürüyüş. Çünkü yürüyüş kolunun bir ucu Tandoğan’da, bir ucu Beşevler tarafında, bir ucu Maltepe tarafında; diğer ucu da Anıtkabir’de Ata’nın huzurundaydı. Bu alan boydan boya insan doluydu. Anıtkabir’e sığmadı insanlar; çıkarken Anıtkabir bahçesindeki duvardan atlamak zorunda kaldılar. Anıtkabir’ i hiç bu kadar kalabalık görmemiştim.

14 Nisan 2007’de duyarlı yurtseverler “biz de varız” dediler ülkeyi yönetenlere. Ne kadar dağınık, içe kapanık, sindirilmiş olsak da “biz de varız” dediler. Aslında laikliğin aşındırılma çabalarıyla birlikte bence bu yoz düzeneydi öfkemiz. Hem yoz hem de yobaz bir düzene karşı.