- Kategori
- Dostluk
20 sokak
Evimiz yaşadığım şehrin en işlek yerlerinden birinde olmasına rağmen bahçeli olabilme özelliğini korumuş bir sokaktadır. Sokağımıza girdiğimde mis gibi limon ağaçlarının kokusu karşılar beni. İlerledikçe turunç ağaçları, yeni dünya, ceviz, palmiye, ortanca, sardunya, beyaz narin yaseminler ve hanımelileri ile rengarenk güllerin envai çeşit çiçeklerin harmanlanmış kokusunu duyarım. Bu güzel kokular... Ve balkonlarda oturan tanıdık simalar içime huzur doldurur. Şehrin o yorucu ağır enerjisi ve yorgunluğum kaybolmaya başlar. Kendimi güvende hissederim.
Pek komşu sohbetlerimiz yoktur aslında, çok ender olarak bazen balkondan balkona bir kaç cümle konuşulur. Ama herkes kerkesi çok iyi tanır, bilir ve saygılıdırlar birbirlerine. Mahallemizin kedileri dolanır ayaklarımıza hem herkes sözde şikayetçidir bu kedilerden hem de herkes besler onları. Geçen Mart ayında karşı apartmandaki dairelerden birinde oturan komşumuz kedisini çiftleşmesin diye sokağa salmamıştı. Zavallı kedicik ne ağlamıştı. Kimse dayanamıyordu kedinin ağlamalarına fakat sonunda olan olmuştu yine ve kedi ne yapıp edip çiftleşmenin bir yolunu bulmuştu.
En gürültülü balkonda oturanların gecenin geç saatlerine kadar süren sohbetleri ve televizyon sesi bazen çekilmez olsa da bir yere gittiklerinde ıssız kalan balkonlarına yeğlerim gürültülü hallerini. Yan apartmandaki komşumun balkonunda nedense hep çamaşır asılıdır . Durmadan halısını, kilimini silkeler işleri hiç bitmez. Akşam olduğunda balkonda sigarasını tellendirip eşinin gelmesini bekler. Herkes rutin eylemlerini yapıyorsa problem yok demektir.
Karşı apartmanda oturan yaşlı ama hoş ve oldukça bakımlı teyze ile eşi pek görünmez ortalıkta. Pencerelerindeki perdelerde yaşanmışlıkların izleri var. Sanırım ben küçük bir çocukken onlarda hayatlarının baharında yeni evli ve bebeklerini yetiştirmekle meşgullerdi. Perdelerde o dönemlerden kalma olmalı. O perdeler onları anılarına, çocukları yuvadan uçup gitmeden önceki günlere bağlıyor olmalı. Bu nedenle dünyanın en güzel perdelerini getirseniz yine de değişmezler kendi perdeleriyle diye düşünüyorum. Arabaları içinde aynı şeyin söz konusu olduğunu düşünüyorum çünkü tatil günlerinde çoluğunu çocuğunu içine atıp gezdirdikleri günlerin anısını barındırıyor olmalı
Çaprazımızdaki çatı katında oturanlar da onlar gibi yaşını başını almış iki çift. Teyzenin yaşlılıktan bacakları eğrilmiş ve yürümükte oldukça zorlanıyor ama inanılmaz bakımlı ve çok hoş bir hanımefendi, eşi olan beyefendi de titreyerek zor yürüyor yolda. Hayatlarının en kıymetli parçalarından biri Anadol arabaları. Yaşlı amaca titreyerek ama hanımını kollayarak nezaketle bindirir arabalarına.
Mutfak penceremizin olduğu taraftaki yan komşumuzun konservatuar bölümünde okuyan kızının tatlı keman nağmeleri eşliğinde bu satırları yazarken birde kendimi düşündüm kendimi nasıl anlatırdım acaba?
Benim hayatıma giren ne varsa canlı cansız aşırı bir düşkünlüğüm vardır. Hiçbirinden vazgeçemem. Aldığım her elbisenin ayrı bir hikayesi vardır. Onu aldığımda Oğlum daha bebekti kokusu sinmiştir, öbürü kızımın en çok sevdiği elbise peki ya şu onu asla atamam çünkü atarsam zayıflamaktan vazgeçerim diye sürüp gider ve yine atılamadan kalır her şey. Arkadaşlıklarımı da asla atamam beni çok kızdırdı bir daha onunla görüşmeyeceğim deyip telefon numarasını silemem. Hafızası dolan cep telefonuma yeni bir numara kaydetmek zorunda kalsam eskilerden birini silmek çok zor gelir.
Eşim müstakil ev alalım hanım şöyle şehir dışında gürültüden uzak diye tuttursa da yaşadığım bu mahalleden vazgeçemem asla. Mahallemin insanlarından, ağaçlarından, çiçeklerinden, kedilerinden ve evimden vazgeçemem. Ben yaşadığım yerin gürültüsünden şikayetçi değilim hatta şehrin gürültüsünden hoşnudum. Şehir dışının sessizliği ve yalnızlık korkutur beni.
Yaşadığım bu yerde huzurlu ve mutluyum
Pek komşu sohbetlerimiz yoktur aslında, çok ender olarak bazen balkondan balkona bir kaç cümle konuşulur. Ama herkes kerkesi çok iyi tanır, bilir ve saygılıdırlar birbirlerine. Mahallemizin kedileri dolanır ayaklarımıza hem herkes sözde şikayetçidir bu kedilerden hem de herkes besler onları. Geçen Mart ayında karşı apartmandaki dairelerden birinde oturan komşumuz kedisini çiftleşmesin diye sokağa salmamıştı. Zavallı kedicik ne ağlamıştı. Kimse dayanamıyordu kedinin ağlamalarına fakat sonunda olan olmuştu yine ve kedi ne yapıp edip çiftleşmenin bir yolunu bulmuştu.
En gürültülü balkonda oturanların gecenin geç saatlerine kadar süren sohbetleri ve televizyon sesi bazen çekilmez olsa da bir yere gittiklerinde ıssız kalan balkonlarına yeğlerim gürültülü hallerini. Yan apartmandaki komşumun balkonunda nedense hep çamaşır asılıdır . Durmadan halısını, kilimini silkeler işleri hiç bitmez. Akşam olduğunda balkonda sigarasını tellendirip eşinin gelmesini bekler. Herkes rutin eylemlerini yapıyorsa problem yok demektir.
Karşı apartmanda oturan yaşlı ama hoş ve oldukça bakımlı teyze ile eşi pek görünmez ortalıkta. Pencerelerindeki perdelerde yaşanmışlıkların izleri var. Sanırım ben küçük bir çocukken onlarda hayatlarının baharında yeni evli ve bebeklerini yetiştirmekle meşgullerdi. Perdelerde o dönemlerden kalma olmalı. O perdeler onları anılarına, çocukları yuvadan uçup gitmeden önceki günlere bağlıyor olmalı. Bu nedenle dünyanın en güzel perdelerini getirseniz yine de değişmezler kendi perdeleriyle diye düşünüyorum. Arabaları içinde aynı şeyin söz konusu olduğunu düşünüyorum çünkü tatil günlerinde çoluğunu çocuğunu içine atıp gezdirdikleri günlerin anısını barındırıyor olmalı
Çaprazımızdaki çatı katında oturanlar da onlar gibi yaşını başını almış iki çift. Teyzenin yaşlılıktan bacakları eğrilmiş ve yürümükte oldukça zorlanıyor ama inanılmaz bakımlı ve çok hoş bir hanımefendi, eşi olan beyefendi de titreyerek zor yürüyor yolda. Hayatlarının en kıymetli parçalarından biri Anadol arabaları. Yaşlı amaca titreyerek ama hanımını kollayarak nezaketle bindirir arabalarına.
Mutfak penceremizin olduğu taraftaki yan komşumuzun konservatuar bölümünde okuyan kızının tatlı keman nağmeleri eşliğinde bu satırları yazarken birde kendimi düşündüm kendimi nasıl anlatırdım acaba?
Benim hayatıma giren ne varsa canlı cansız aşırı bir düşkünlüğüm vardır. Hiçbirinden vazgeçemem. Aldığım her elbisenin ayrı bir hikayesi vardır. Onu aldığımda Oğlum daha bebekti kokusu sinmiştir, öbürü kızımın en çok sevdiği elbise peki ya şu onu asla atamam çünkü atarsam zayıflamaktan vazgeçerim diye sürüp gider ve yine atılamadan kalır her şey. Arkadaşlıklarımı da asla atamam beni çok kızdırdı bir daha onunla görüşmeyeceğim deyip telefon numarasını silemem. Hafızası dolan cep telefonuma yeni bir numara kaydetmek zorunda kalsam eskilerden birini silmek çok zor gelir.
Eşim müstakil ev alalım hanım şöyle şehir dışında gürültüden uzak diye tuttursa da yaşadığım bu mahalleden vazgeçemem asla. Mahallemin insanlarından, ağaçlarından, çiçeklerinden, kedilerinden ve evimden vazgeçemem. Ben yaşadığım yerin gürültüsünden şikayetçi değilim hatta şehrin gürültüsünden hoşnudum. Şehir dışının sessizliği ve yalnızlık korkutur beni.
Yaşadığım bu yerde huzurlu ve mutluyum
Fotoğraf:Cumlıkızık [Enver Özsan]
Galeri >Sokak Fotografları(http://blog.milliyet.com.tr/Blogum.aspx?BlogNo=48219)
- Toplam blog
- : 17
- : 742
- Kayıt tarihi
- : 22.04.07
Okumayı ve yazmayı seviyorum. ..