35

Carrefour’dayım. Soyunma kabininde "sivitşört" deniyorum. Saydım tam beş ayna var içerde. Her açıdan üzerinde görebiliyorsun giysiyi. Yandan önden arkadan profilden bakarken kendime, "fakat o da ne?"... Yukarılarda bir yerde başka bir şey dikkatimi çekti. Saçlar iyice seyrelmiş, kenarlara birkaç da kır düşmüş. Tuhaf oldum. Hayır kel kalma korkusu değil. Hem zaten bi on sene daha idare eder beni bu ince telli saçlar(!)

İnsanlar doğar, büyür nihayet ölürler ya. Peki bu arada ne yaparlar? Önemli olan buydu. Tam bir ay sonra otuz dörde veda edip otuz beşe merhaba diyecekken otuz dört senelik yaşam diliminde yaptıklarım saçlarımı dökmeye ve ağartmaya değmiş miydi acaba?

Aynadaki bana bakıyordum ve geçmişim geçiyordu gözümün önünden sanki bir film şeridi gibi. Kaç dakika öyle kaldım farkında değilim. Girişteki elbise alarmı çalmasa kimbilir daha kaç dakika kalacaktım orada. Kısa ama uzun yolculuktu geçmişe yapılan! Geri getiremeyeceğim geçmişime. Sonra tam ayrılmak üzere iken denediğim tişörtün üzerindeki tarih dikkatimi çekti. Reyonda bakarken farketmemişim. 1971 yazıyordu. Doğum tarihim. Az önce aynadaki yüzleşmenin de verdiği etkiyle olsa gerek cahit sıtkı geldi hemen aklıma.
Sonra şiiri.

Yaş otuz beş! Yolun yarısı eder.
Dante gibi ortasındayız ömrün.
Delikanlı çağımızdaki cevher,
Yalvarmak, yakarmak nafile bugün...

dediği şiiri hani. Ama üstadın çok iyimser tahmin yapıp kırkaltı yaşında hayata gözlerini kapadığı geldi daha sonra hatırıma. Hemen peşinden de TRT’nin muhteşem dizilerinden Yeditepe İstanbul’daki Yusuf karakterinin dillendirdiği o unutulmaz replik:

"Adım Yusuf, otuz beş yaşındayım. Daha hiç birşey yaşamadım ki ortasında olayım hayatın. O yüzden kenarındayım"

Evet hiç bir şey yaşamadım ki ortasında olayım hayatın.
Kenarındayım o yüzden.
Hem de tam kenarında!