8 Martta Fahriye Abla

Ne kötü hala seni seviyor olmam ve hala kalbimi acıtmayı başarabilmen. Erzincan dediğinde fahriye abla filmi akılma geldi. Erzincan'a gelin gidişi, o kaba saba sakallı, bıyıklı adam sevdiği yakışıklı gencin yanında ne kadar da kötü duruyordu. Sonra geri gelişi fahriye ablanın en kötüsüde buydu.

İnsan ruhu kuş misali bin bir yerde gezip duruyor. Konacak bir dal bulduğunda yorgun kuş nasıl sevinirse öyle seviniyor insan. Dal zehirlimi, zehirsizmi bakmıyor ki..... Zehiri aldıkça vurgun yemişe dönüyorsun, uçsan uçamazsın, kaçsan kaçamazsın. Gözyaşlarında yetmiyor. Ökseye yakalanmış saka kuşu gibi boşuna çırpınıp durursun günler geceler boyu.

Yaşam bir anlık sanki göz açıp kapayıncaya kadar ki dönem. Oysaki hayat denen yol o kadar uzun gelirki gözümüze, düşünür dururuz nasıl geçecek diye. Biz düşünürken, usulca yanıbaşımızdan akar gider. Ardı sıra koşana kadar bir bakarızki yok olmuş, ah'la vah'la geçenede ömür deriz. Kandırırız kendimizi, herkesi kandırdığımızı sanarak. Sönük, birbirinin aynası olan hayatlar... Nereye kadar gider ki? Ne zaman, nerede son bulur?

Eteğine dolanan üç beş çocukla hayat hep aynı oturulan kapı önlerinde. Sabahları buharlanan camlar, kaynayan çaydanlık, sıkışık minibüs, zamansız çiçek açan ağaçlar... Mart ayında yedikleri soğuktan o güzelim çiçekleri dökecek olan genç fidanlar, yaşlı yorgun başını göğe kaldırmış çiçeksiz çınarlar... Akşam ezanıyla sokakları yırtan çocuk ve kadın seslerine eşlik eden babaların işten dönüşü ve yağmur damlalarına boğulan derin sessizlik... Hep aynı şehir manzaraları hafızamızdakiler.

Fahriye abla'nın mahallesi daha güzeldi sanki. Mahallenin cadaloz karılarına dönüşmedi, yüreği hep attı sevdiği adama. Erzincan'a giderken ki bakışı hala aklımda 8 martta.