90 kilodan 30 kiloya nasıl düştüm?

Çocukluğum ve lise yıllarım bir deri bir kemik vaziyette geçti. Ne yersem yiyeyim kilo almıyordum. Bir ara kilo almak için iştah açıcı ilaçlar kullanmak bile aklımdan geçti. Girip yabancı dil belasından ancak yedekler arasında kaldığım polis akademisi sınavlarında bile kilo problemim vardı. Boy ile kilo arasında büyük fark vardı. Tam sınırdaydım. Sanırım bir kilo ile sıyrılmıştım.

Sonra üniversite, meslek hayatı derken bizim göbek büyümeye başladı. Önce ideal kilomuza geldik. Sonra yavaş yavaş pantolonlar dar gelmeye başladı. Tabi insanın gurme arkadaşları olunca göbek alıp başını gidiyor:

-Abi şuranın kıymalı pidesi güzel bi deneyelim.

-Falanca yerde bi tostçu varmış çok övüyorlar.

-Şurada bi Tokat kebabı yiyelim.

-Burada balık yiyelim derken çıktı yürüdü bizim göbek. Bu da yetmezmiş gibi bir de çevreden alaylı eleştiriler:

-Kaç aylık?

-Hoca şu beyaz saçlarla aynı Richard Gere gibisin yalnız şu göbek bozuyor.

-Sen o golü kurtarırdın da göbekten topu göremedin!

Tabi insan üzülüyor biraz. Aklına kilolu arkadaşları geliyor. Bir mevsimde “Asla fazla yemeyen ama bir ameliyattan dolayı kilo alıp, aldığı kiloları veremeyen iskenderi yerken bile ayrıca ekmek getirten!” arkadaşımla birlikte İstanbul’daydık. Onun işyerine gidecektik. Tam olarak hatırlamıyorum ama sanırım Yıldırımbosna’da metroya binecektik. Metroyu bekliyorduk. Çevremizdeki insanlarda sabahın köründe işe gitmenin verdiği bir mutsuzluk, sessizlik vardı. Arkadaşım:

-Gel şu elektronik tartıya çıkalım, bu tartı çok güzel, günaydın, merhaba gibi kelimeler söylüyor, dedi. Sonra tartıya çıktı. Tartıdan bir bayan sesi:

-Yüz iki kilo dört yüz elli gram, dedi. Birden işe gidecek olanlar “Kim acaba bu 102 kilo 450 gramlık adam?” dercesine ona baktı. Arkadaşım birden utandı. Elektronik tartıya:

-Sus sus! Madem 102 kiloyu söyledin 450 gramı neden söylüyorsun?

Neyse konuyu dağıtmadan geçen sabah erkenden kalktık. Bizim ufaklık yeni dilleniyor. Tartıyı gösterdi. Annesine “Enne çıh çıh!” dedi. Bizimki çıktı. Ufaklık bu sefer beni çağırdı, “Papa çıh çıh’” dedi. Çıktık tartıya her zaman ki gibi suratımız asıldı. Neyse üzerimizi giyinirken ufaklık beni tekrar tartıya çıkarmak istedi. Tabi hayır desek sabahın köründe avazı çıktığı kadar ağlayacak. Mecburen tartıya çıktım. Çıkmamla birlikte tartıdan “çat” diye ses çıktı. Eyvah yayları kırdık herhalde diye düşündüm. Tartıda bi anormallik vardı. Üstüne çıkıp deneyeyim dedim. Çıktım hop 30 kiloya geldi ibre. Sonra eşim çıktı o da 30 kilo. Yumurcak çıktı o da 30 kilo.

İşte o gün bu gündür 30 kiloyum. Kilomdan memnunum. Hiç olmazsa güne moralli başlıyorum. Herkese tavsiye ediyorum. Sakın teklif getirmeyin satılık değil.