Anne

Anne,

Kayıp şehrin kayıp çocuğuyum artık ben.

Buruk haykırışların cılız sesiyim.

Gurbet ellerde uyumsuz bir bireyim.

Ben yaralıyım Anne,

Gönlüme kanser olmuş sevdam,

Yalnızlık treninin son istasyonuyum.

Her gün büyük boşluklara büyük dilekler uçuruyorum,

Senin kokunu getirsin Rüzgar,

Kınalı ellerini öpesim var Anne.

Sırtıma dokunup “ Hepsi geçer, hepsi biter” dediğin o anları özlüyorum.

En sefil, en hırçın, en aksi günlerimde bile beni affeden,

“Yedin mi bir şeyler” dedirten o mübarek yüreğini özledim.

Sen yanımda olsaydın bu kadar sancılı olur muydu ayrılıklar,

Bu kadar umutsuz olur muydu hayallerim.

Seni özledim, özlüyorum Anne,

Yıkıntılar içinde sağlam duvarlar kurmaya çalışıyorum,

Bana emanet ettiğin “beni” tekrar bulmaya çalışıyorum.

Onu bir çiçek gibi suluyorum.

Direniyorum…

Ayrık otları temizliyorum her gün,

Ama bitmiyor Anne.

Çabalıyorum, deniyorum ve büyüyorum.

Büyüdükçe artıyor kederim,

İstemediğim şeyler birikiyor manyetik alanıma,

Kovuyorum, temizliyorum, sonra tekrar büyüyorum.

Ve yine o tanıdık keder.

Yokluğun Anne, sensizliğin ıstırabı, kimsesizlik duygusu,

Defalarca büyüyorum,

Taki “Ana” olup senin yerini alana kadar.

Şimdi başka bir can için büyüyorum.

Büyüdükçe sana benziyorum.

Artık acıtmıyor hayat Anne,

Senin gibi bende bir anneyim artık.

Büyüdükçe büyütüyorum umudu, sevgiyi.

Seviyorum gurbeti, kanamıyor yaralarım.

Büyüyorum ve bir hayat yaratıyorum yavruma,

Artık yol bir, sürek ayrı.

Kendi süreğimin lideriyim Anne,

Bana verdiğin öğütlerle gurur duyuyorum.

Emeğine sağlık Annem.

Sana hep minnettarım…