Aşkın tarifi zorsa eğer mürekkep boyun eğer

Sendin aslında haykırmaktan korktuğum 

Sisli camlardan adını andığım sen.

İçimdeki fırtınanın dinmez sebebi ,

Kumdan kalelerimin silinen yüzü sen. 

Tarifini yapmaya çalışırken,

Kalemin içinde kuruttuğun mürekkep ben!

Söylesene aşk, kimsin sen?

Dönüp dolaşırım

Tarifi olmayan zehire, panzehir arayışında.

Mürekkep sessiz kalır, sükut eder,

Tarifini bulamadığım  sokaklarda.

Düşmek ister kelam, yürekten gelen gözyaşı gibi

Mürekkebine...

Tuzlu tarlalarda arar uykusuzluğun meyvesini,

Halka soğanlarının matemli yüzüyle.

Tarifin zor senin!

Bazen, prangalar vurulmuş bir kölenin ayak uçlarında

Bazen...

Sitemkar bir havanın çatık kaşında.

Bazen... Kuruyan bir ağacın

Dökülen son yaprağında.

Ve ansızın başlar yağmur

Hasret kaldığı şehrine.

Çorak toprakların özlemidir,

Kavuşmak için hasat mevsimine.

Tarifini yapmak  zor senin!

Kalemin yüreğinde,

Bahçıvanın dilinde,

Rıhtımda dinlenen geminin düşünde.

Tarifin zor senin.

Öyle olsaydı biter miydi defter?

Kururmuydu mürekkep susuzluktan?

Ağlar mıydı şehir içini boşaltırcasına.

Seni tanımayan bir yabancı edasıyla

Sorar mıydı ben kimim diye?